Column Jacobine: Voel. Leef!

AMSTELVEEN Kou prikt in mijn huid. Ik trek mijn muts steviger over mijn oren en ik zet mijn fiets op slot. Zal ik buiten op mijn vriendin wachten? Door de glazen pui van Schouwburg Amstelveen zie ik mensen staan met een drankje in de hand. Mijn beslissing is genomen. Ik wil net naar binnen gaan als ze aankomt. Haar vest wappert in de wind, haar wangen blozen en ze zwaait. Ze zet haar fiets naast die van mij en we omhelzen elkaar. Mijn dikke winterjas druk ik tegen haar T-shirt en ik kan het niet laten om een opmerking te maken over haar kleding: ‘Heb je het echt niet koud?’ Ze wappert mijn vraag weg. Ik ben niet de eerste die vindt dat ze zich koud kleedt. Net zomin als dat veel van haar vriendinnen haar voor gek verklaren dat ze midden in de winter twee tot drie keer per week zwemt in open water. Totaal geschift!

Twee jaar geleden ging ik een keer met haar mee. Het was half elf ‘s morgens en ik maakte er een heel theater van toen ik me gillend in het koude water liet glijden. Die ochtend ben ik misschien een minuut hyperventilerend in het water geweest en pas laat in de middag warmde ik op. Het was een mooi avontuur, maar natuurzwemmen in de winter was niets voor mij.

En toen kwamen de wintermaanden van 2022/2023. Die vielen mij zwaar dit jaar. De berichten uit de wereld en de dingen die ik meemaakte maakten mijn gedachten log en onrustig. ‘Ga je mee?’ vroeg iemand mij. ‘Zondag nemen we een ijsbad volgens de Wim Hof Methode.’ Ik zei: ‘Ja’, en nam mijn vriendin mee. Voor haar zou een ijsbad gesneden koek zijn, leek mij. 

En zo gebeurde het dat we op 14 januari geprept en actief, zonder aarzeling, het ijsbad instapten. Ik hapte naar adem, voor gedachten hadden mijn hersens geen tijd en ik voelde de zwaarte van mij afglijden. De volgende dag bezocht ik samen met mijn vriendin de Spiegelplas en stapte ik ook daar, met een wollen muts op het vier graden koude water in. Opnieuw voelde ik mij herboren en gleed zwaarmoedigheid van mij af.

Sindsdien ben ik vaker meegegaan en zwem ik in de Nieuwe Meer. Mijn jas heb ik nu nauwelijks nodig. Kou vult mijn lichaam met energie. Ik voel. Leef! En zweef niet in de (donkere) wolken.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl