Column Jacobine: Vrijheid

AMSTELVEEN Vanachter mijn werkplek kijk ik door het raam naar buiten. In een van de tuinen waar ik op uitkijk staat een enorme boom. Zijn bladeren zijn gevallen, de stam en takken tekenen zich scherp af tegen de intens koude, blauwe lucht. Op een hoge tak zitten twee vogels naast elkaar. Ik zie ze er wel vaker en groet ze altijd zachtjes in mijn hoofd. De plek moet aanvoelen als de ‘loge van Patrimonium’. Vanaf de hoogste tak van die boom kijk je uit over het bos, over de Amsterdamseweg naar molen De Dikkert, over de voetbalvelden van Sporting Martinus en over de snelweg A9 met de kerktoren van ANNA aan haar zijde. Wat zou ik graag één van de vogels willen zijn.

Rond mijn twintigste filosofeerden we wel eens over een tattoo. De vraag was welke afbeelding ik dan wilde vereeuwigen en altijd met mij dragen? Een vogel. Een vliegende vogel met een pen in zijn bek. Een hang naar vrijheid heb ik altijd gevoeld. Het plaatje heb ik nooit laten afbeelden. Maar vogels zijn mij blijven fascineren. Het lijkt me heerlijk om te zweven op de thermiek en alleen je intuïtie te volgen. Om beschutting te zoeken als je aanvoelt dat er dreiging is, en wat zou het fijn zijn als je altijd weet waar je heen moet vliegen om jezelf te beschermen.

Juist nu, in een tijd dat ik een wereldleider met zachte, verontwaardigde stem hoor zeggen dat de ander is begonnen met bombarderen en hij dus niet anders kan dan reageren zoals hij doet, terwijl iedereen weet dat hij het zelf was die zich jarenlang heeft voorbereid op een aanval, is vrijheid belangrijk. In een tijd waarin regeringsleiders verworven rechten van vrouwen inperken, wordt vrijheid de essentie van ons bestaan. In een tijd dat culturen mengen vanwege wereldwijde onrusten en onbegrip voor elkaar een steeds groter probleem wordt verlang ik er soms naar om een van de vogels te zijn. Ik zal zitten op de hoogste tak in een hoge boom. Ik zal fluiten of zingen als ik daar zin in heb. En vliegen naar onbekende bestemmingen om daar de boel te verkennen. Maar hé, ik ben geen vogel en zal er ook nooit één worden. Gebonden aan mijn plekje in Amstelveen koester ik de vrijheden die we nú hebben. En ik hoop dat we die de komende jaren kunnen borgen in onze maatschappij.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl