Column Jacobine: Het rode broekje

AMSTELVEEN Veel herinneringen zijn in de krochten van mijn hersenen verdwenen waar ze zich om onbekende redenen schuilhouden. Wanneer ik met mijn vriendin over onze jeugd spreek vertelt ze vaak iets wat volledig nieuw voor mij is. ‘Weet je dat echt niet meer?’ vraagt ze dan verbaasd. Ik moet dan schouderophalend bekennen dat ik het niet eens meer kan terughalen.

Tegelijkertijd poppen soms verdwenen herinneringen op als een duveltje uit een doosje. Zo deden we vandaag sportoefeningen in het Amsterdamse Bos en spraken we over schoolactiviteiten van onze kinderen. En plotseling dacht ik weer aan die stille jongen in onze klas. Het speelde zich af in de jaren tachtig op de Christelijke Scholengemeenschap Buitenveldert (CSB). De leiding had bedacht om met de klas naar de sauna te gaan. Een idee dat tegenwoordig verketterd zou worden.

Het was niet verplicht om naakt te gaan, maar wel gebruikelijk. En dus bonden we allemaal een handdoek om ons naakte lichaam. Hij ook. Maar in de sauna was het de bedoeling om op de handdoek te gaan zitten. Het zweet gutste over onze huid en grappig bedoelde opmerkingen pingpongden heen en weer. Ongemakkelijk kruisten we onze benen en we legden de handen in de schoot. Ongemerkt verbonden we ons met elkaar, we zaten in hetzelfde schuitje, en er ontstond een joviale sfeer. Even waren we allemaal gelijk. Behalve hij. Zijn huidskleur was donkerder dan die van ons, vermoedelijk kwam hij uit India of Pakistan. En hij droeg als enige een zwembroek. De knalrode stof was als een signaalvlag in de ruimte. Het broekje trok ieders aandacht, ondanks de poging van de jongen om niet op te vallen. 

Met gebogen hoofd zat hij stilletjes in het verste hoekje. Maar – het ging vanzelf – door de stof van zijn broekje heen analyseerde ik het geheel. Van hem kon ik precies vertellen hoe ‘zijn ding’ lag en hoe groot, of eigenlijk klein, het was. Alles staat me helder voor de geest. Terwijl ik de ‘zaakjes’ van anderen allang ben vergeten.

Waarom herinner ik me dit zo scherp? En waarom glijden andere ervaringen langs me heen als wind door mijn haren? Realiseerde ik me dat je, als je je uiterste best voor iets doet, je vaak het tegenovergestelde bereikt? De jongen wilde zich tijdens het klassenuitje niet blootgeven, maar juist op die middag zag ik hem pas goed. Herinneringen zijn onze levenslessen, dus koester ze en haal ze op.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

jacobinevandenhoek.nl