Straatkunst

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Opeens staat het daar. Groots en meeslepend. Ik fiets wat langzamer om het te kunnen lezen. De tekst zegt: "Koosje was vertrokken zoo als zij gekomen was, zonder dat hij haar één zoet woordje had toegevoegd, tenzij dan "houje nog al evenveeltjes?"

Ik zie haar voor me, ze draagt twee rokken over elkaar, haar haren zijn verstopt onder een kapje en een omslagdoek verwarmt haar schouders. De kachel in de woonkamer brandt. Maar in de hal en in de keuken is het koud. Haar gezicht staat geconcentreerd, een zenuwtrekje bij haar oog verraadt enige spanning in haar lijf. Hij kan er nog nu nog iets aan doen, hij kan tegen haar praten, maar wat moet hij zeggen? Vanuit zijn stoel volgt hij elke beweging. Liefdevolle woorden smelten op zijn tong, maar komen niet over zijn lippen. Zijn gevoelens jagen hem angst aan, hij kan er niet mee overweg; het maakt hem onzeker en zorgt dat zijn eigenwaarde verschrompelt als een langdurig gedroogde appel, gerimpeld, beurs en ten slotte rot. Zo voelt hij zich, als hij zijn emoties toelaat. En hij haat het.

Liever spreekt hij over sport en die nieuwe razende machines. Ze brengen je met veel lawaai kilometers ver. Hij mocht er laatst een stukje op meerijden, op zo'n stoomlocomotief. Ha, hij voelt zich al een stuk beter. Maar… O nee, ze vertrekt. Ze laat hem alleen! Een laatste blik. Ze steekt haar hand op. Haar gezicht staat spijtig. 'Koosje,' zegt hij. Maar ze hoort hem niet meer. Door het raam ziet hij haar gaan. Ook hij steekt zijn hand op. Te laat. Hij trekt zijn gezicht in een grimas. Zijn nagels zijn zwart van het veensteken. Daar zegt ze altijd iets van. Dan fluistert hij zacht voor zich uit: 'Hou je nog wel van me?' Ze antwoordt niet. Ze is al weg. Hij zal haar nooit meer zien.

Grootse verhalen, verpakt in het klein, zomaar opeens op een gevel. Ik hou ervan en wens er meer. Geef doodsaaie bakstenen zonder ziel, iets om over na te denken. Een tekst. Onverwacht. Iets waardoor de fantasie wordt geprikkeld, waardoor je gaat associëren. Een verhaal. Hoe klein ook. Geef mij meer straten zoals de Camera Obscuralaan in Amstelveen.

www.jacobinevandenhoek.nl