Column Jacobine: ‘Wie weet komt het ook deze keer zomaar goed’

AMSTELVEEN Werktuiglijk vousvoyeert mijn huisarts mij, terwijl ik hem steevast tutoyeer. Ik hou van een persoonlijke relatie. Door de jaren heen zijn onze gesprekken luchtig en vaak trakteert hij mij op een persoonlijke anekdote. Zelden zoek ik hem op. En als ik toch tegenover hem zit overspoel ik hem met huis-, tuin- en keukenklachten. ‘Dit vlekje groeit wel erg hard. Een rare vorm, toch? En die witte teennagel, wat moet ik daar nou mee?’

Ik geef toe, eigenwijsheid is mij niet vreemd. Jaren terug kwam ik bij hem met een stijve nek. In die tijd wilde ik mijn buikspieren verstrakken en trok ik elke ochtend en avond hard aan mijn hoofd om mijn borst toch iets hoger op te tillen. ‘Een nekhernia,’ concludeerde hij. Even later zat ik bij het ziekenhuis. Nu heb ik een vreselijke hekel aan wachten, en dat is precies wat je daar doet. Wachten totdat je vastgroeit aan een plastic stoel. De koffiehoek is altijd ver weg en iets te eten neem ik ook nooit mee. Dus tegen de tijd dat ik aan de beurt was stond ik chagrijnig op. De arts adviseerde een nieuwe afspraak voor een MRI-scan. Humeurig vroeg ik door. ‘En wat gebeurt er als het een nekhernia blijkt te zijn?’ ‘Dan geen we niet opereren.’ ‘Dus dan hebben we een uitslag, maar er gebeurt niets.’ De dokter wreef over zijn kin. ‘Correct.’ Lang hoefde ik niet na te denken. Waarom weer uren wachten, en in een enge buis, met als enige doel een diagnose? Ik glimlachte vastbesloten en zei: ‘Laat maar.’ Hij vond het best. Vanaf dat moment deed ik buikoefeningen zonder dat ik mijn hoofd geweld aan deed en het duurde niet lang voordat de pijn verdween.

‘Een kalknagel is te verhelpen met een dagelijkse pil,’ zegt mijn huisarts. Ik zucht. Die heb ik eerder geslikt, maar één nagel bleef hardnekkig wit. De huisarts bekijkt de voorschriften. ‘Voor grote nagels is een langere kuur nodig,’ zegt hij. ‘Drie maanden.’ Weer ontsnapt me een zucht. ‘Zijn er bijwerkingen?’ ‘Nee. Nou ja, sommige mensen verliezen hun smaak. Laatst was er iemand…’ Ik weet genoeg. ‘Laat maar!’ Ik herinner me mijn covidtijd: drop proefde als rubber, soep als slootwater. Nee, bedankt. Liever dwarrel ik door het leven met een lelijke teennagel, ik lak hem wel in de kleur van de liefde. En wie weet, komt het ook deze keer zomaar goed.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

jacobinevandenhoek.nl