Column Jacobine: Verraderlijke juni

AMSTELVEEN Juni is gewoonlijk een maand van rennen en vliegen, feestjes en afrondingen voor de schoolvakantie. Mijn regeldingenlijst hangt als een slinger om mijn hals. Vorig jaar verlangde ik naar deze drukte, het leven was gezapig en saai. De voorpret was dit jaar dan ook groot voor het Oerolfestival, een week op Terschelling waar cultuur in de natuur te vinden is, en je voor de afwisseling bier, fris en wijn drinkt in kroegen. En naar optredens en concerten gaat op festivalterreinen. Ben je de drukte zat? Dan stap je op de fiets, je rijdt door bos of langs het wad of je loopt de duinen in.

De zon bescheen de boten in de Vinkeveense haven toen ik mijn spullen pakte. Mijn man en kinderen zouden nog een paar dagen in Vinkeveen slapen, maar ik zou de vakantiewoning niet meer zien. Met mijn backpack op leverde ik mijn sleutels in, gaf mijn man en kinderen een kus en vertrok over de steigers. Vaarwel Vinkeveen. Hallo Oerol.

Terwijl ik als een diva van voorstelling naar voorstelling ging, organiseerde mijn man de verhuizing terug naar Amstelveen. De aannemer had in de laatste uren het huis bewoonbaar gemaakt en mijn man begon aanvankelijk radeloos aan het aan kant maken van ons ‘nieuwe’ huis. Waar te beginnen? Dit jaar stuurde ik hem geen foto’s van strand, duinen en mooie uitzichten, maar vroeg ik slechts hoe het met hem ging als ik hem belde. Onze gesprekken waren kort. Vanaf donderdag werd het druk op het eiland, het publiek werd jonger en de kroegen werden voller. In anonimiteit - op Oerol deel je slechts voornaam en woonplaats - sprak ik mensen en hoorde ik hun verhalen aan. En soms dronken we wijn tot diep in de nacht. Toch stond ik zondag te trappelen om naar Amstelveen te gaan, terug naar mijn gezin.

Vol bewondering keek ik naar de nieuwe vloer, de geverfde muren en kozijnen en bleef ik staan voor de kunstfoto die mijn man al had opgehangen in de gang. Ik liet mijn vinger over de nieuwe stoelen glijden, het aanrechtblad, de wastafel, ja, zelfs over de wc. Alles vond ik mooi. Toen moest ik hoesten. ‘Zal ik een testje doen?’ We lachten het weg. De volgende dag gaf de zelftest twee streepjes. C*! Alle afspraken in de agenda heb ik weer geschrapt. De rest van juni wordt net zo rustig als vorig jaar.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl