Column IVN: IJsvingers en IJshoningraatjes

Begin van seizoen paddenstoelen

AMSTELVEEN Afgelopen zomer was het niet alleen bij tijd en wijle ongelooflijk warm, maar vooral de wekenlange droogte is bij mij blijven hangen. Vorig jaar was het ook al droog en toen hield de droogte aan tot begin oktober. Het paddenstoelenseizoen begon toen ook pas na half oktober op gang te komen. Dit jaar maken de paddenstoelen een vliegende start door de regen van de afgelopen weken. Ik ging dan ook al half september op pad om te kijken wat er zo al op kwam. 

De zwerminktzwammen zijn er altijd als de kippen bij, maar ook de tranende franjehoeden doen vanaf het begin mee. De reuzenzwam aan de voet van de gesneuvelde beuk Pavarotti (een van de drie monumentale beuken in het Amsterdams Bos) kwam met een noodsnelheid opzetten, nu maar hopen dat de andere twee beuken gespaard blijven (Carreras en Domingo). 

SLIJMZWAMMEN Bij het begin van de beukenlaan, die naar de bloesemtuin leidt, zag ik op een oude boomstronk een witte substantie zitten, het bleek om een mij onbekende slijmzwam te gaan. Slijmzwammen zijn geen schimmels, maar een grote hoeveelheid samenwerkende eencelligen, die zich voor de voortplanting aaneen sluiten om vruchtlichamen te vormen. Ze beginnen als een snotterig hoopje dat zich kan verplaatsen op zoek naar voedsel. Na verloop van tijd verhard de substantie zich en worden de voortplantingsorganen zichtbaar. Deze organen bevatten, net als paddenstoelen, sporen die door de wind of dieren worden verspreid om een volgende generatie eencelligen voort te brengen.

IJSVINGERTJE Door de loep zag ik een soort honingraatstructuur, maar een naam wilde niet omhoog komen. De telefoon gaf gelukkig uitsluitsel en wel met 100 procent zekerheid: het IJshoningraatje. Vorig jaar trof ik begin oktober het zogenaamde IJsvingertje ook al vroeg in de herfst aan. Ook het IJsvingertje is een slijmzwam, die in het Amsterdamse Bos de laatste jaren steeds vaker gezien wordt.

WINTERSE NAMEN Klimaatverandering zorgt er kennelijk niet alleen voor dat onze zomers steeds heter en droger worden en onze winters milder, maar ook dat allerlei organismen met winterse elementen in hun naam steeds vaker opduiken in de natuur. Zou dit een soort compensatiemechanisme zijn van Moeder Aarde? Ik weet het niet, maar dat IJshoningraatje, daar was ik erg blij mee.

Henk Breij