Column Jacobine: Loslaten met een traan

AMSTELVEEN Aan het Amsterdamse Bos zet ik mijn handen plat naast elkaar op de brugreling. Ik strek mijn rechterbeen en buig de knie van het andere. De spanning voel ik in mijn kuit en ik weet dat ik ze hierna moet ontspannen. Wanneer ik van been verwissel kijk ik op en zie… ‘Hey, Mar! Ik zag je niet aankomen.’ Mijn bootcampvriendin vertraagt haar pas en onderbreekt haar hardloopsessie. We omhelzen elkaar. Door de zomervakantie hebben we elkaar lang niet gesproken. 

‘Hoe was je vakantie?’ is het eerste wat ze vraagt. Deze week heb ik die vraag al meerdere keren beantwoord en geroutineerd schets ik wat we hebben gedaan: we waren in Noord-Spanje. Het was heerlijk. De kinderen vermaakten zich goed op de camping. Nee, het was niet te warm. En ja, nu ze groter zijn, hebben wij meer vrijheid en kunnen we ook met zijn tweeën weg. ‘Maar,’ vraag ik, als ik vind dat ik voldoende heb gezegd. ‘Hoe gaat het met jou?’

Het is de verkeerde vraag. Of misschien juist de goede. ‘Fay gaat weg!’ Ze barst in huilen uit. Ik moet even schakelen. Fay is haar dochter. En haar dochter heeft een tussenjaar. ‘Sorry hoor,’ snift ze. ‘Vanmiddag brengen we haar naar Schiphol.’ Nu weet ik het weer. Fay gaat naar de Caraïben om daar te werken. ‘Het is belachelijk,’ bekent ze. ‘Het is maar drie maanden. En we gaan haar ook opzoeken. Maar…’ Met haar pols veegt ze de tranen weg. ‘Ach lieverd,’ zeg ik en voel met haar mee. Met moeite onderdruk ik mijn eigen tranen; het lijkt me vreselijk, je kind op Schiphol achter te laten. Dat is loslaten in het kwadraat! Lukt het ze daar om alles te regelen? Gaat er niets mis? ‘De scooter,’ snottert Mar. ‘Vannacht zag ik haar steeds wegglijden op de scooter.’ Opnieuw omhels ik haar en verzeker haar, zoals anderen dat ongetwijfeld ook hebben gedaan, dat het goed komt. Haar dochter zal wijzer en volwassener terugkeren. We hebben het meegemaakt met onze oudste. Hij vertrok als een groentje, verloor gelijk zijn mobiel en kwam na relatieve radiostilte na bijna een half jaar terug als een jongeman. Liefde is loslaten. Tijdens de opvoeding rekken we en strekken we en staat het geheel soms op spanning. Maar daarna is het tijd voor ontspanning. Wij moeders moeten dat leren. En soms gaat dat gepaard met een traan.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl