Column Jacobine: Het bericht

AMSTELVEEN Dat komt niet meer goed! Dat dacht ik weken geleden toen ik tijdens de verbouwing onze bescheiden tuin inliep. Soms noemen we onze tuin gekscherend een barbecueplek of -terras. Het is niet groot. Er is geen plek voor een eettafel met stoelen, maar... We hebben een appelboom. De boom staat dicht tegen de schutting aan en ik heb hem zo gesnoeid dat de takken zich in de breedte hebben ontwikkeld en er een waaier is ontstaan. De boom is mijn trots. En elk jaar strijd ik tegen luis en spinselmotten om de bloemen tot appels te laten ontkiemen. Vorig jaar knipte ik het spinselmottenrag er te laat uit. De wormen hadden bloemen en vruchten opgevreten en de boom leverde weinig appels op. Dat moest dit jaar anders. Maar toen gingen we verbouwen. 

De brief waarin het advies voor onze zoon stond was helder opgesteld. Met dit aantal tekortpunten zou hij niet overgaan en moest hij in niveau zakken. Dan zou hij van school af moeten. Ergens anders nieuwe vrienden maken... We schrokken. Hij ook. Hij wilde niet van school. Sinds de scholen weer open waren fietste hij fluitend naar het mooie nieuwe gebouw aan de Startbaan. Dat wilde hij blijven doen. Zijn vrienden wilde hij blijven zien. Met zijn grote reebruine ogen beloofde hij me dat hij harder zou gaan werken. Dit moest anders. Anders kwam het niet goed. Maar toen gingen we verbouwen. 

Wanneer je tweeënhalve maand in een tijdelijke woning woont gaat alles anders en is het zicht soms belemmerd. In Amstelveen groeide de appelboom welig en witte bloemen sierden het groen. De spinselmot had vrij spel en nestelde zich op takken en tussen bladeren; niemand die het zag. In Vinkeveen deden onze zonen huiswerk in de woonkamer of op bed, bureaus waren er niet. 

Weken geleden zag ik het pas: spinselmotten hadden de appelboom behangen met rag en er kronkelden wormen over aangevreten bladeren. Verwoed begon ik te snoeien en ik sproeide met een geleende tuinslang alle wormen weg. Zou onze boom het overleven? 

Vandaag keek ik vanuit onze ‘nieuwe’ woonkamer op de appelboom waarin wel twintig appels hangen en ik opende een mail van de mentor aan onze zoon. Ze schreef: gefeliciteerd, je bent over. HOERA! Hij mag op het HWC blijven! Het is hem gelukt! We zijn zo trots op hem. En zo blij. Alles kwam goed.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl