Column Jacobine:Een goede dag

AMSTELVEEN Cor kijkt naar buiten. De lucht tekent zich hemelsblauw af tegen de Amstelveense daken. Op de Amsterdamseweg ziet hij alweer de eerste automobilisten, op weg naar hun werk. ‘Kom,’zegt hij tegen zichzelf, ‘weer een nieuwe dag.’ 

Hij trekt zijn stofjas aan, schuifelt naar de deur van zijn schoenmakerij en schuift de sloten open. Bij de onderste blijft zijn hand liggen. Niet zo lang geleden kwamen er ongenode gasten binnen, geen klanten, dat zag hij gelijk – hij is niet gek – en ze eisten op hoge toon van alles. Hij gaf wat ze wilden hebben en sindsdien is hij angstig. Maar om nu de deuren gesloten te houden zoals aan de overkant bij juwelier Peereboom, daar past hij voor. Hij is geen siervogel in een kooi! Het gaat hém juist om zijn loopje, het klantcontact, een praatje met een voorbijganger als hij op de stoep voor zijn winkelpand staat. Resoluut trekt hij het laatste slot open. Als hij niet meer in vrijheid kan werken, heeft werken geen zin. Hup, open die deur! Er is wel eens tegen hem gezegd dat hij zijn winkel zou moeten sluiten, dat het tijd wordt, nu hij de negentig nadert. Nou, hij denkt er niet aan. Wat moet hij thuis? Helemaal alleen? Achter de gordijnen zitten? Zijn vrouw is lang geleden overleden; hij mist haar nog elke dag. Als zij nog zou leven, ja, dan zou hij met pensioen gaan. Natuurlijk, dan zou hij kijken wat het leven verder biedt en was hij nu geen schoenmaker meer geweest. Maar ja, ze is er niet meer, dus ach, wat moet hij dan?

Hij heeft geen hekel aan het vak, nog steeds plakt hij graag een zool, en knapt hij schoenen op. Het aantal klanten is wel teruggelopen, merkt hij. Droegen de dames vroeger een mooi hakje, tegenwoordig springen ze op gympies voorbij. En ook de heren kiezen steeds vaker schoenen die beter vervangen kunnen worden dan opgelapt. Cor maakt zich er niet druk om. Hij vindt het fijn dat hij elke ochtend bij het opstaan weet wat hij moet doen, zijn dagelijkse rituelen kan uitvoeren en ‘s avonds voldaan zijn bed instapt. Dat is ook wat waard! En ach, ook al klingelt het belletje niet elk kwartier, er is altijd wel iemand waar hij een onverwacht praatje mee maakt. En dan is zijn dag toch weer goed?

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl