Picasso

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Bij het hardlopen ontspringen ideeën in mijn hoofd als frisgroene blaadjes, nog licht van kleur en kreukelig. Onwennig hangen ze aan takjes. Dun en breekbaar. Het is een kwestie van wachten totdat ze zich zullen openvouwen en zich openbaren tot een goed uitgedacht plan. Een ander moment is net voor het slapen gaan, als de donkere kamer geen impulsen meer geeft. In stilte wacht ik totdat zelfs mijn gedachten vervagen. En dat duurt vaak lang.

Om een column te schrijven is het de kunst om dingen te zien en die indruk later te herinneren. Soms weet je in een fractie van een seconde: dit is er weer een. Een enkele keer wijst iemand anders op een idee. Maar het gebeurt ook dat ik in mijn geheugen moet graven als een archeoloog, want dan is er niets. Helemaal niets! En om nu te gaan schrijven over de zorg voor mijn kinderen of over mijn werk...

Zo zal Picasso ook wel eens voor een wit doek hebben gestaan. Ik zie hem al bladeren door zijn schetsjes om ideeën op te doen. Zijn schilderijen hebben mij nooit bijzonder aangesproken. In MoMa, waar ik zijn werk jaren geleden zag, liep ik snel voorbij zijn kunst. 'Niets voor mij,' zei ik tegen mijn vriend. Ik begrijp niet wat er knap en bijzonder aan is.' En eerlijk, ik vroeg me werkelijk af, of de man überhaupt wel kon schilderen? De kinderlijke tekeningen. De rare neuzen in vreemde afstandelijke gezichten. Lelijk. Ik kon er niets anders van maken.

Deze week zag ik bij Arts in Cinema 'Young Picasso'. 'We kunnen altijd nog halverwege opstappen en naar Café Dixie gaan,' zei ik tegen mijn vriendin. Maar we bleven. Tot mijn verwondering zag ik wat een geweldig mooie schilderijen de 18-jarige Picasso had gemaakt. De man kon echt iets! Maar hij reageerde met zijn steeds hoekigere afbeeldingen op de elitaire wijsneuzen die dachten verstand van kunst te hebben. Een trip naar Afrika leerde hem de beangstigende en tegelijkertijd mooie maskers kennen. Zo ontstonden zijn 'gezichten'. Hij was dwars. Eigenwijs. En bezeten van zijn vak. Kritiek gleed over hem heen als water over de veren van een eend. Ja, ik mocht die man wel, realiseerde ik me zittend in de bioscoop. En ook zijn kunst bekijk ik nu met andere ogen. De film gaf me wat ik zocht, inspiratie, en bracht me ideeën, en een column.

https://www.jacobinevandenhoek.nl/