Schuldig

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

‘Veel plezier en… Alsjeblieft, hou het beschaafd.’ Ellen geeft haar dochter een kus en loopt nog een rondje; heeft ze het gebouw in goede staat achtergelaten? Werkt de discobal? Staan de hapjes klaar? Haar dochter is tevreden. ‘Mam, dit wordt vast een fokking vette verjaardag.’ Met een goed gevoel vertrekt Ellen naar restaurant ‘Aan de Poel’. Zij zal de verjaardag van haar dochter vanavond iets anders vieren.

De afspraken zijn duidelijk: geen alcohol, geen drugs. Oftewel, geen rottigheid. Ze kan haar dochter vertrouwen. Samen met haar vrienden zal ze haar 15e verjaardag in stijl vieren. En natuurlijk, ze is niet gek, de kinderen zullen heus wel iets uitproberen, daar zijn het pubers voor. Maar de 18-jarige Gabriël en Michaël zijn goed geïnstrueerd. Als beschermengelen waken ze, en zorgen ze dat alles gladjes verloopt.

Ellen neemt een slok wijn die bij de derde gang is geserveerd en geniet van het uitzicht over de Poel. De zon kleurt het water oranje. Het geluid van kwetterende vogels neemt af. Ze spreken over hun dromen, hun kinderen, en hoe trots ze op hen zijn. Dan gaat haar mobiel. Het is Gabriël. Ze luistert, schuift haar glas wijn van zich af en verplaatst haar stoel naar achteren. Het is tijd om te gaan.

De sfeer van een paar uur geleden is vervlogen als vluchtig gas. Ellen stapt over een plas kots, loopt naar de stereo en schuift de volumeknop laag. Kinderen hangen tegen elkaar aan. Sommigen zitten als een hoopje ellende met hun rug tegen de muur. Nu er geen schreeuwende hiphopper door de ruimte schalt kijken ze verstoord op. Een enkeling protesteert dat het feest is afgelopen, maar de meesten lopen wankel en met een verdwaasde blik naar hun fiets.

Met tranen in haar ogen vertelt haar dochter dat vrienden wodka naar binnen hadden gesmokkeld. En meer sterk spul. Vanmiddag al, bij de opbouw. ‘Ik wist het niet. Eerlijk niet. En wilde het feest niet verpesten.’ ‘Je mag de boel morgen zelf opruimen,’ is het enige wat Ellen zegt. Vanbinnen huilt ze; haar dochter kon de verantwoordelijkheid niet aan, net zomin als de 18-jarige ‘bewakers’. Wie is hier schuldig?

www.jacobinevandenhoek.nl