Jacobine van den Hoek.
Jacobine van den Hoek. Tammy van Nerum

Column Jacobine: Zie Hoor Ren

30 maart 2022 om 11:23 Column Column Jacobine

AMSTELVEEN Het water van de Bosbaan strekt zich voor me uit als een lang glanzend vlak met glinsterende golfjes. Ik ren. Eigenlijk zou ik door mijn neus moeten ademhalen, dat is beter voor de hersenen, maar op die manier krijg ik te weinig lucht. En lucht is waar het allemaal om draait. Dat hebben we nodig; ik heb het nodig. Blauw en heel helder. 

Met een half geopende mond ren ik door. Roeiers passeren en hun roeispanen klotsen met regelmaat door het water. De zon beschijnt hun brede schouders en hun slag geeft mij cadans. Een wolk van vliegjes hangt boven het pad en opeens krioelen kleine beestjes bij mijn gehemelte. Ik spuug en pulk vleugeltjes van mijn tong. Als ik weer begin te rennen houd ik mijn mond gesloten; ik hou niet van vliegenhap.

Al snel merk ik dat mijn hersenen minder zuurstof krijgen – ben ik dan toch verkouden? Mijn ademhaling versnelt. Lucht heb ik nodig. Moet ik vertragen? Nee! Ik wil rennen. Rennen als Forrest Gump. Verder en verder, blik op oneindig, door en door, bewegen doet leven. Dus open ik mijn mond. Toch. Een heel klein beetje maar. Net genoeg om zuurstof naar binnen te zuigen. Rennen, niet te snel en niet te langzaam. Stap voor stap naar een volgend doel. Ik passeer vissers, ze dragen legergroene kleding en dezelfde kleur materialen. Zo wanen ze zich op het smalle strookje gras kennelijk onzichtbaar voor de vissen in het water. Of willen ze met camouflagekleuren vechtlust uitstralen? Terwijl ze sereen naar het water staren, met naast zich een thermosfles en een (legergroen!) visnet?

De vliegen nemen af in aantal en opgelucht hap ik naar lucht. Te vroeg. Te snel. Ik wist het wel. Als een bouwvakker spuug ik op de grond en spuug insecten uit. Daarna ren ik door. Weg van stress. Want als ik heb gerend zie ik, hoor ik en ervaar ik alles weer helder. Met meer dan vijf kilometer in de benen verdwijnt werkdruk en kan ik mijn leven weer omarmen. Restaurant De Bosbaan komt in zicht en zoals gewoonlijk sla ik hier af, naar een kunstwerk waar ik graag naar kijk.

ZIE HOOR SLUIP

ZAND ZWERK BOS

TAST VOEL STREEL

RIJS SPRING LOS

Ergens zou ik de tekst willen aanpassen. Toch beklijft het goed. Ik ren zodat ik zie, hoor en sluip, tast voel en streel.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie