Column Jacobine: Vier het!
23 februari 2022 om 11:20 Column Column JacobineAMSTELVEEN Het ene moment ben ik euforisch en voel ik me onoverwinnelijk en weer later lukt het me nauwelijks een glimlach rond mijn mond te toveren. Net als mijn personage, Napoleon Bonaparte, in mijn boek De roos van Napoleon wisselen mijn stemmingen. Heb ik me teveel ingeleefd in zijn personage? Is Napoleons bipolariteit op mij overgeslagen? Soms lijkt dat het geval. Maar als ik er langer over nadenk, denk ik eerder dat mijn stemmingswisselingen te maken hebben met de rariteit van het leven. De wisselvalligheid. De realiteit.
Terwijl mijn tweede boek nu in stapels wordt ingekocht, ze op mooie plekken in boekwinkels als Venstra, Scheltema Amsterdam, Paagman Den Haag en Blankevoort verschijnen, en ik bedolven word onder lieve en positieve berichten van lezers, vecht mijn moeder tegen de pijn. Dan hoor ik ook nog dat haar beste vriendin is overleden. Ze was begin 60. Veel te jong. Een paar maanden geleden was ze nog in het ongewisse over haar noodlot. Mensen melden mij dat ze c* hebben. De meesten zijn snotterig, maar sommigen ook flink ziek. Dan vertelt een vriendin dat ze noodgedwongen haar welverdiende vakantie moet onderbreken; bij háár moeder is een tumor gevonden in de alvleesklier. En intussen dartelen onze pubers om ons heen als lieve, eigenwijze, ondeugende kuikens die de wereld willen verkennen. Schoolzaken vinden zij iets minder interessant.
De mallemolen draait door. Net als Joséphine uit mijn De roos van Napoleon moet ik mij vermannen. Maar Joséphine had veel meer ellende te verstouwen dan ik. Waar klaag ik over? Vier dat wat er te vieren valt! Net als Joséphine dat deed eind achttiende eeuw. Wees positief. Net als mijn moeder dat nu is: ‘Over een jaartje is het over en kan ik alles weer doen.’ Mijn moeder zal vechten om weer te kunnen lopen. Vechten om weer leuke dingen te doen. ‘Geniet er nou van,’ zei ze afgelopen woensdag tegen mij op mijn boekpresentatie, waar burgemeester Poppens het eerste exemplaar ontving. Ze stond er. Haar pijn en verdriet verbeet ze. ‘Ja. Dat zal ik doen,’ zei ik tegen haar. Ik zal genieten van positieve dingen, op welk vlak dan ook. En die zal ik delen. De glimlach rond mijn mond zal mijn ogen bereiken. Verdriet en wanhoop mogen er zijn, maar daarna zal ik snel weer terugkeren naar de mooie dingen, die er ook zijn. Want zo is het leven.
Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.
