Column Jacobine: Zoen me

AMSTELVEEN ‘Mam, ik ben op school en er is een lichtroze streepje.’ Hij hoeft me niet uit te leggen wat hij ermee bedoelt. De hakbijl hangt al wekenlang boven ons hoofd en ik weet als pubermoeder dat die vroeg of laat zal vallen. ‘Kom je naar huis? Nee. Fiets maar naar de teststraat bij de Ben Goudsmithal. Zorg je dat je voldoende afstand houdt en zet je ook je mondkopje goed op je neus?’

‘Testen kan alleen op afspraak.’ Bedreven stopt mijn zoon een nieuw staafje in zijn neus, mengt de chemicaliën en druppelt de vloeistof in het juiste vakje. ‘Niets. Kijk mam. Negatief!’ Triomfantelijk kijkt hij me aan. In zijn ogen lees ik de hoop dat hij vanavond naar het feestje van zijn vrienden mag. ‘Ik weet het niet… En het lukt me maar niet om een afspraak bij de GGD te maken.’ ‘We bellen school! Het kan een fouttest zijn?’ Meteen voegt hij de daad bij het woord. Als hij iets wil, is het zo geregeld. ‘Het spijt me, jongen, je zult je eerst moeten laten testen voordat je weer naar school kunt komen,’ is het teleurstellende antwoord van de conciërge. ‘Blijf het proberen. Die testafspraak lukt je wel.’ Dat klopt. De volgende dag laten we mijn zoon testen in Purmerend. We kennen de uitslag al; de derde thuistest toonde twee vrolijke strepen.

Zoen me. Omhels me. Laten we samen… In het begin van de pandemie was ik de eerste die een mondkapje ging dragen, bij het winkelen mijn handen ontsmette (dat doe ik nog steeds) en ik liet me meteen vaccineren, toen het kon. Hoewel ik van de tweede prik flink ziek ben geweest stond ik vooraan toen de boosters werden uitgedeeld.

Zoen me. Omhels me. Laten we samen… Op dezelfde dag dat de GGD bevestigt dat onze grote puberzoon positief is, begint de kleine puberzoon te snotteren. ‘Mam, ik heb het ook.’ Beïnvloed door verhalen over ellenlange quarantaines, vertrouwend op mijn boerenverstand en gedwongen door de liefde in mijn hart strek ik mijn armen en kus ik onze jongste op de mond. Het is geen opgestoken middelvinger naar de mensen in de zorg. Het is mijn vertrouwen in de wetenschap en mijn geloof dat mijn booster voldoende bescherming geeft waardoor ik mijn armen strek en ons kind tegen me aan druk. Voor mij is de keuze ‘een beetje ziek worden óf afstand nemen’ snel gemaakt.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl