Column Jacobine: Bubbels verdwijnen

AMSTELVEEN Soms, als ik een foto van Terschelling zie, denk ik aan haar. Ze was voor mijn familie de onbekende vriendin van mijn oom. Een weduwe. Ze woonde in een huis op een duin. Ze had blozende wangen met kleine sproetjes, een gulle lach en sprankelende ogen. Gekleed in frivole kleding en voeten gestoken in stevige stappers is ze als een personificatie van het eilandgevoel. Enthousiast wees ze naar bloemen en verzamelde cranberrybesjes in een emmertje om er later jam van te maken. 

We waren gecharmeerd van de vrouw met de Friese naam. En mijn oom ook. Voor het eerst zag ik hem genieten van kleine dingen. Hij lachte. Genoot. En wij spraken onze bewondering uit voor haar opgewektheid. ‘Zo ben ik niet altijd,’ bekende ze ons aan haar keukentafel met een mok thee in haar hand. ‘Toen mijn man overleed ben ik in mijn bed gaan liggen, trok ik de dekens over me heen en verstopte me voor de hele wereld.’ Met de rug van haar hand wreef ze over haar wang alsof daar nog steeds een traan kleefde. In gedachten zag ik haar liggen. Alleen een klein grijs plukje zichtbaar boven de dekens. Opgerold als een foetus in vruchtwater. Zou ze ook zo zijn gaan liggen toen mijn oom overleed?

Vorige week begon het al op te vallen: een vriendin meldde zich ziek. Of we onze eetafspraak konden verplaatsen? Ook het ene na het andere teamlid meldde zich afwezig op de voetbalapp van de jongens; ziek of in quarantaine. Op hun lesrooster sprongen uren op rood: docent afwezig. Ook mijn vrijdagochtendbootcampclubje dunde uit. Snotverkouden of ander leed waren redenen om af te zeggen. En toen ik vrijdag klaarstond om met mijn zoon voor klein ongemak naar de dokter te gaan belde zijn assistent af; de dokter was ziek. Of ik de afspraak wilde verzetten?

Het leven is momenteel als een schuimbad waarin olie is gegooid, langzaam maar zeker verdwijnen de vrolijke zeepbubbels. Het wateroppervlak wordt glad en troebel en elke beweging levert rimpelingen op.

Soms, wanneer ik nieuwsberichten beluister en de zon zich heeft verscholen achter grauwe regenwolken heb ik ook de neiging om in mijn bed het dekbed over me heen te trekken en me af te zonderen van de wereld. Maar ik doe het niet. We zijn gezond en moeten lekker doorgaan. Dat deed de Friezin toch ook? In gedachten reis ik af naar Terschelling.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl