Column Jacobine: Vakantie

AMSTELVEEN Het is vrijdag. De ochtend heeft een vast patroon: opstaan, column schrijven, haasten naar de bootcamp – meestal toch te laat vanwege die laatste zinnetjes – douchen en opnieuw achter de computer duiken en aan het werk. Het loopt anders.

Al dagen zijn de c*-berichten op het nieuws verontrustend. Als venijnige speldenprikjes poppen ze op. Maar de zon schijnt. We voelen ons goed. Onze reis is geboekt. Nog heel even en dan kunnen we naar Spanje. Toch?

Gisteravond zaten we met zijn allen op de bank. De jongste haalde opvallend vaak zijn neus op. ‘Bent je verkouden?’ vroeg ik. Met zijn blik gericht op de iPad schudt hij zijn hoofd. ‘Heb ik altijd als ik heb gezwommen.’ Ik knik. Natuurlijk. Toch sluimert de vakantie in mijn hoofd. Ik zie ons zwemmen in een Spaans meer. Dan begint het te regenen. Harder en harder. Er komt onweer bij. De vakantie valt in het water. Het zal toch niet.

Deze vrijdagochtend schrijf ik geen column. Ik doe niet mee met bootcamp. De zon schijnt als we in de rij staan bij de Ben Goudsmithal en iedereen om ons heen draagt een mondkap. Voor ons staat een vlotte jongen, zijn haar draagt hij in een staart. Drie dagen terug liet hij zich ook testen bij de teststraat, vertelt hij. Geen c*. Maar hij wil geen risico nemen. Zijn vriendin kwam vorige week thuis met c* en hij heeft de hoofdrol in een musical. Dacht hij dat hij weer op de bühne zou mogen spelen? Het liep anders.

Vrijdagavond 19.00 uur. Er komt een persconferentie van Rutte en De Jong. Er komen maatregelen aan. Op social media stroomt het over van verontwaardigde berichten. Hoe kunnen mensen zich druk maken over hun vakantie, terwijl horecaondernemers mogelijk hun bedrijf weer moeten sluiten, terwijl Peter R. de Vries in het ziekenhuis voor zijn leven vecht en terwijl de sterfgevallen weer toenemen? Ze hebben gelijk. En toch ook niet. Waarom zou je niet verdrietig mogen zijn als de vakantie waar je zo naar verlangde niet door kan gaan?

Als deze column in het Amstelveens Nieuwsblad verschijnt zijn wij of onderweg naar Spanje of zitten we met zijn vieren thuis in quarantaine. We maken ons niet druk. Zijn niet bang. Gelaten wachten we af, op wat onze realiteit zal zijn. Maar een ding is zeker: de komende vier weken schrijf ik geen columns. Het is vakantie.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl