Column Jacobine: Pech met gouden randje

AMSTELVEEN Het eerste wat ik doe als ik opsta is de gordijnen opentrekken. Achter sluierbewolking staat er een waterig zonnetje aan de hemel. Ik mompel tevreden en zie ons vanavond al op de trappen van het openluchttheater Elsrijk zitten. Vanavond is het zo ver, de eerste voorstelling van het jaar mét publiek. Eric heeft de inkopen gedaan, de koelkast is gevuld, het pinapparaat werkt en de stoelen staan klaar om vanavond door alle vrijwilligers uitgezet te worden.

Deze week ben ik met Gertrude van De bibliotheek Amstelland bij het theater geweest. Samen organiseren we Sprankel, een initiatief om de lezer te verrassen. De zon bescheen de arena, en de alg in de vijver voor het podium lichtte fluorescerend op. We wezen de plek aan waar de auteur zou komen te staan en de singer-songwriter zou gaan zingen. De zon bescheen onze gezichten en vogels kwinkeleerden in de bomen. Ons programma Sprankel zou doorgaan. Uit niets bleek dat het toch anders zou lopen.

Met een slaaphoofd open ik buienradar en zie tot mijn schrik een blauwe regenstrook in de grafiek, afstevenend op Amstelveen. Nee! Zijn de c*beperkingen eindelijk opgeheven, werkt het weer niet mee! Terwijl de zonnestralen naar binnen schijnen, moeten we een beslissing nemen. Verplaatsen we naar een overdekte locatie of nemen we vanavond een paraplu mee?

Wij blijven positief; de weersvoorspelling geeft aan dat het tussendoor droog is. Maar gedurende de dag wordt het grijzer en grijzer. Wel honderd keer bekijk ik de weerapp. En dan is het zes uur, nog anderhalf uur te gaan voordat Sprankel begint. Ik probeer de miezer te negeren, maar weet dat het publiek dat niet zal doen. Ook zij zien de druppels op de ramen en de grijsgrauwe buitenlucht. We moeten beslissen: afzeggen, kou lijden of een alternatieve locatie zoeken binnen een half uur. Zijn opnieuw, voor de zoveelste keer, alle voorbereidingen voor niets geweest?

Druppelsgewijs stroomt publiek de kerk binnen. Ze krijgen een drankje, maken een praatje en nemen plaats op de bankjes. Met alle vrijwilligers zijn onze gasten opgevangen en naar het dichtbij zijnde Apostolisch Genootschap op de Graaf Aelbrechtlaan begeleid. Slechts met een kwartier vertraging begint Sprankel; thrillerauteur Windmeijer vertelt over zijn bijzondere leven en hoe hij dat in zijn verhalen heeft verwerkt en Weldring verrast ons met haarengelachtige stem. We luisteren en lachen. Een afsluitende borrel mag nog niet. Dat doen we de volgende keer.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl