Column Jacobine: Even weg

AMSTELVEEN Er is geen festival, geen muziek, dans, geen mooie woorden. Maar de weergoden zijn me goed gezind. De afgelopen week zwom ik in de Noordzee en in het Meertje van Hee. Vanaf de Terschellingerdijk keek ik uit over de wadden, zag en hoorde ik honderden weidevogels – ja, zelfs de grutto heb ik meerdere malen gezien – en vlogen vlinders in alle kleuren en maten voorbij. Ieder jaar, in juni, prop ik mijn fiets in de achterbak van mijn auto (past net), groet ik mijn kinderen en mijn man en verlaat het vertrouwde Amstelveense nest om even uit te waaien. Alleen. Ja. Echt alleen.

Afgelopen maandag zette ik voet op Terschelling en sindsdien heb ik gefietst waar ik heen wilde fietsen. Ik stopte als ik daar zin in had. Ging links, nee, toch rechts. Kocht koekjes, de lekkerste, en at ze samen met luxe nootjes en nam daarbij een glas wijn. Ik at wanneer ik trek had. Dronk als ik dorst had. En niemand die vond dat het anders moest. Niemand die liever ergens anders heen wilde. Geen kinderen, geen verplichtingen, geen zorg. Slechts het eiland en ik. De lucht, de zee, de duinen, de wind en de zon.

Het mooie van alleen zijn is dat je kunt observeren en luisteren. Zo zat ik op het terras bij De Koffiepot en naast me zat een echtpaar. Het viel me op dat de man contact zocht. Met de bediening. Met mij. Zijn blik schoot nieuwsgierig van links naar rechts. Hoewel hij zijn haren was verloren, zijn benen stram waren, stonden zijn ogen helder. Naast hem lag een boek over kwantummechanica. Hij was natuurkundige en vertelde iets inhoudelijks over het boek. Ik veranderde snel van onderwerp en vroeg of ze vaker op Terschelling kwamen. Al dertien jaar! We misten de cultuur op het eiland, zeiden we tegen elkaar, maar er was genoeg om van te genieten. Na een half uur wist ik dat zijn vriendin Gerda en hij al jaren een latrelatie hadden, dat hij nu in Amstelveen bij Bovenkerk woont en dat hij thuis een portret heeft hangen van Toon de Haas, een in Amstelveen bekende (overleden) schilder. Hij praatte en praatte: over indianenstammen, een nieuwe versie van DWDD en over zijn zoon. Totdat Gerda het tijd vond om te gaan. ‘Zeg,’ zei hij bij het afscheid, ‘schrijf je in het Amstelveens Nieuwsblad?’ Ik knikte verrast en beloofde over hen te schrijven.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl