Column Jacobine: Zonnig commentaar

AMSTELVEEN De wolken zijn verdreven en de zon is weer zichtbaar. Ik voel de warmte, aangenaam en teder, het voelt alsof bemoedigende vingers mijn huid aanraken. Iedereen heeft de zon en de warmte zo hard nodig na kille, gure maanden. We willen van ‘het moeten’ af, en het ‘niet mogen’. We willen de angst van ons afschudden als een hond dat doet na een sprong in koud water. Het hield ons zo lang in de greep: angst voor het onbekende, maar ook angst voor het bekende. De dagelijkse routine, de sleur, de voorspelbaarheid en een tekort aan nieuwe ervaringen.

Met argusogen hield ik de afgelopen tijd de RIVM-berichten in de gaten. De jaartallenteller daalde klom op. Van 1960, 1965, naar 1970, naar... mijn jaar! Zonder aarzelen klikte ik op de link om een afspraak te maken, vulde de vragen in en prikte een datum. Eindelijk, de weg naar vrijheid opende zich.

Nog even en dan mag ik mensen weer in mijn armen sluiten. De welkomstzoenen mogen van mij wegblijven, maar de knuffels mis ik enorm. In mijn enthousiasme deel ik op Facebook het NOS-bericht waarin mijn geboortejaar wordt genoemd: ‘Fijn! De afspraak staat.’ Als eerste reageert een vriend, hij schrijft dat ik er snel bij ben en plant ook meteen een afspraak in. Dan volgen berichten van onbekenden met wie ik – voor zover ik weet – nog nooit heb gesproken. Ik word gecondoleerd, men wenst me sterkte, ik krijg een RIP en er worden tientallen argumenten gegeven. Ze vinden mij dom en naïef. En dan te bedenken dat de gemiddelde leeftijd van mensen op Facebook toch ver over de vijftig is! Gelukkig zijn er ook ‘vrienden’ die net als ik blij zijn dat we weer een stap verder zijn in de pandemiebestrijding en die schrijven over normen en mensen in hun waarden laten.

In angstige tijden worden discussies scherper, meningen stelliger en mensen fanatieker. De hang om bij een groep te horen wordt groter (want veilig) en zodra omarmd in die groep voelt men zich geroepen om zich te uiten (want kleurbekenning – erbij horen). Het zijn natuurlijke, dierlijke processen en het grootste gevaar is om erin mee te gaan. Ik reageer dus niet op alle nare berichten. Glimlach slechts. Positieve reacties beloon ik met ‘een duimpje’ en daarna sluit ik social media weer af. Het is genoeg geweest. Het wordt tijd om even in de zon te zitten.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl