Rijendik

AMSTELVEEN Voor de testbus op de parkeerplaats bij de Sportlaan staat een flinke rij. De man voor me wacht geduldig; mondkapje op, keurig gepoetste schoenen en een fris gestreken shirt. Voor hem een moeder met twee kinderen, een Indisch gezin en een Japans stel dat elkaars hand vasthoudt. Achter mij staat een hippe vijftiger zonder mondkapje turend op zijn mobiel en daarachter een oudere heer met zijn begeleider. De man leunt zwaar op een stok en zijn mondkap hangt ergens onder zijn kin. Niemand zegt er iets van. Op de parkeerplaats spelen kinderen. Ook die van mij. Af en toe vraag ik of ze afstand willen houden; zal je net zien dat je hier c# oploopt. Mijn jongens hebben een skatebord meegenomen en oefenen trucjes.

‘Mam,’ zegt mijn zoon na een bijna perfecte ‘ollie’. ‘Dit heb je niet gezegd. We zouden even snel een test doen.’ ‘Tja,’ ik trek mijn schouders op. ‘Hoe kon ik weten dat het hier zo druk zou zijn.’ ‘Nou,’ reageert een GGD-medewerker, ‘het valt nu mee. Had je de rij vanmorgen moeten zien. Het is nu twee uur en nog steeds heb ik niet ontbeten.’ Ik geloof hem gelijk en vraag mijn jongens om geduld. ‘Wees blij dat we niet in quarantaine hoeven.’ Blij zijn ze niet. Toch ploffen ze naast me op de stoep en wachten gedwee tot we verder kunnen schuiven.

Een jongetje wordt naar de testbus geroepen, hij is aan de beurt. Vijf minuten later loopt hij triomfantelijk langs de rij en laat ons trots zijn beloning zien. ‘En het is echt heel naar, die test!’ roept hij ons grijnzend toe. Ik grinnik en herhaal wat hij heeft gezegd als mijn zoon ernaar vraagt. Het is de druppel voor de hippe meneer. Hij stapt uit de rij, loopt naar zijn Tesla en zoeft de parkeerplaats af. Vijf minuten later volgt een jongen zijn voorbeeld; bij het wegbenen wapperen zijn rastaharen op zijn rug. Mijn zoon verzucht of we niet hetzelfde kunnen doen. ‘Ik ben nu al te laat voor mijn afspraak.’ Ik weiger halsstarrig, wil mijn moeder beschermen voor de aankomende slaappartij. Wat moet, dat moet. Na een uur zijn we aan de beurt. We hebben weer een rij doorlopen. Rijen bij de testbus, bij ijssalons Da Vinci en Gia Gelato, bij bakker Le fournil, slager Stronkhorst en zelfs bij de Hubo. Ik begin eraan te wennen.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl