Stemrecht

AMSTELVEEN In straten en perken staan nog steeds de borden: stemlokaal. Als een herinnering aan de dag dat alle Amstelveners mochten stemmen. Hoewel voorspellingen een vertrouwd beeld lieten zien, kon het altijd anders, wist iedereen. Het was spannend. En dit jaar ging het ook ergens anders om. Wie zal het land gaan leiden: een man of een vrouw?

Gewichtig met de envelop en haar paspoort passeerde ze het houten naambord. Haar ouders hadden haar op weg geholpen. Op de website vond ze alle locaties waar ze kon gaan stemmen: gymzalen, scholen, wijkcentra, kerken, het raadhuis, Venstra en Griffioen. Met man en macht had de gemeente ervoor gezorgd dat de bijna zestigduizend stemgerechtigden van Amstelveen hun stem veilig konden uitbrengen. Bij de deur ontsmette ze haar handen en werd ze door een vrijwilliger op de ontvangsttafel gewezen. Er werd gekeken of de naam op het stembewijs overeen kwam met de naam in haar paspoort en de vrouw achter de tafel keek haar vriendelijk aan. ‘Succes’ zei ze. Het was zover. Voor het eerst mocht ze als een volwassene haar mening geven.

Zou ze hebben geleefd in het jaar 1918 dan zou ze honend zijn weggestuurd, iets meer dan honderd jaar geleden. In het begin van de twintigste eeuw werden vrouwen en jonge meisjes zoals zij niet serieus genomen als het ging om politieke zaken. Een land besturen, dat was iets voor rokende, witte mannen. Daar hoefden vrouwen hun mooie hoofdjes niet over te breken. Nee, beter konden de dames en meisjes zich druk maken over hun uiterlijk, de juiste man vinden om mee te trouwen en zorgen voor nageslacht. Dat was ook heel belangrijk voor de toekomst, voor het landsbelang. Zo deden ze toch mee, nietwaar? En dat werd gewaardeerd.

Een vrouw met een mening was voor veel mannen ingewikkeld. Een vrouw met een andere mening werd zelfs lacherig afgeserveerd. Tijden veranderen, denkt ze, terwijl ze in het stemhokje het formulier openvouwt. Ze plaatst de rode punt in het vierkantje met daarachter de naam van de persoon op wie ze wil stemmen. Ze kleurt het vakje en gaat iets over de lijntjes. Geeft niets. Ze is nu achttien. Haar mening telt en ze mag zichzelf laten zien.

Op internet leest ze de uitslag: in Amstelveen stemde een kwart op Ruttes VVD. Maar Sigrids D66 won veel terrein. Met enige trots ziet ze de cijfers. Ze is nu achttien en voelt zich gehoord.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl