Twee mutsen

AMSTELVEEN Jolig stappen ze met grote passen weg van de golven. De badmutsen strak over de oren gespannen, de kuiten bol en stevig. Ze wapperen met een vaandel aan een stok en met zwaaiende armbewegingen doen ze oefeningen. Arm hoog. Arm laag. Armen opzij, en terug. De dames springen en buigen in hun badpak, met handschoenen aan en een muts op. Ze lachen. De jongste van het stel, een vrouw van middelbare leeftijd, gooit een bal op en vangt hem met veel bravoure. En nog een keer. Vrolijk, fris en ongedwongen. De vrouwen hebben lol, schamen zich nergens voor en het liefst spring ik met ze mee. Zo de zee in. Net als zij.

Ik zie het filmpje op Facebook en in een opwelling type ik de naam van mijn vriendin er onder en vraag: ‘Wij ook?’ Daarna sluit ik af en richt me weer tussen vier muren en achter mijn bureau op de dagelijkse beslommeringen en vergeet het filmpje. Totdat ik na een paar uur weer op Facebook kijk. Mijn vriendin heeft gereageerd: ‘I’m in! Zondagochtend?’

Eerst lach ik – het was een grapje! Ze denkt toch niet serieus… Nee toch? Ik heb ook dit jaar weer een paar ‘gekken’ op nieuwjaarsdag de zee in zien lopen. Helden, met een rood aangelopen huid. Niets voor mij! Dat zeg ik tegen mijn vriendin als ik haar bel. Maar ze wuift mijn bezwaren weg en overtuigt me dat ik me er beter door ga voelen. ‘Het is meer dan een uitje. Het is hartstikke gezond! Kou laat ons lichaamseigen bruin vet (de interne kachel) harder werken, zeggen wetenschappers, de vetverbranding schiet erdoor omhoog. En van kou word je alerter, vrolijker, en het geeft je immuunsysteem een boost. Precies wat we nu nodig hebben!’ Ik pruttel, maar haar argumenten spreken me aan en ik heb behoefte mijn grens te verleggen. Dus stem ik in. Zondag. Elf uur.

Daar gaan we. Het uitzicht over het meer is al adembenemend mooi. Mijn vriendin gaat voor en ik volg stapje voor stapje in haar voetsporen. Het ijskoude water komt tot mijn kuit, mijn bil – niet nadenken, dat is de kunst. Het water omsluit mijn lichaam. Snel. Erin en eruit. Weer op de steiger heb ik het niet koud en dat bevreemdt me. ‘Zullen we nog een keer?’

Wat begon als een grapje om twee mutsen eindigde in een heerlijke ervaring. Volgende zondagochtend gaan we weer.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen. 

www.jacobinevandenhoek.nl