Column Jacobine: Warm

AMSTELVEEN Op sommige stukken zie ik geen hand voor ogen en grijp ik de arm van mijn vriend. Als je wandelt in het donker en nachtblind bent zie je al snel spoken. Ter afsluiting van de dag lopen we een rondje Poel. Ik heb mijn muts stevig over mijn oren getrokken en zet mijn kraag rechtop als de wind guurder is dan ik denk. 

We wandelen in hetzelfde ritme langs het water van de Amstelveense Poel. We ‘vieren’ de eerste avond van de schoolvakantie, maar de twee weken die normaal gesproken gevuld zijn met een museumbezoek, etentjes en uitgebreid inkopen doen staren me als donkere gaten vanuit de duisternis aan. We bespreken wat we de komende periode kunnen gaan doen en komen niet veel verder dan het plan om uitgebreid te koken. Niet een van mijn grootste hobby’s, moet ik zeggen, maar de vrienden die we daarvoor willen uitnodigen maken veel goed.

‘Zie jij dat ook?’ In de verte licht iets op. Een zacht en vaag schijnsel. Dan verdwijnt het weer. ‘Zal er nu iemand op het bankje zitten?’ We naderen de plek waarvan we weten dat er een bankje staat en zien inderdaad iemand zitten, turend op zijn mobiel. De jongen kijkt niet op of om. We lopen zwijgend voorbij en ik vraag me af waarom iemand nog zo laat, in de kou, helemaal alleen, buiten wil zitten.

We wandelen door, praten zacht en luisteren naar de stilte tot we bij het volgende bankje komen. In de maneschijn doemt weer een figuur op. Een oudere man. Hoewel mijn vriend later zegt dat het een jongeman is. De man schiet in de lach als ik met mijn voet in de waterplas stap en mijn frustratie niet onderdruk. Daarna zegt hij nog iets wat we niet verstaan. Hij belt met iemand, denkt mijn vriend. Hij is ladderzat, zeg ik. We vragen het hem niet, maar verlaten hem met een groet.

Het fijne van thuiskomen na een wandeling in de kou is de warmte in ons huis, de kaarsjes die ik graag aansteek en de muziek die uit de luidspreker komt. We roepen naar onze jongens dat we er weer zijn en ik laat me even later op de bank ploffen en trek een deken over me heen. Toch blijft dat beeld hangen, van die mannen, daar buiten op een bank. Wat zou de reden zijn dat ze zich niet willen of kunnen warmen?

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl