Jacobine schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.
Jacobine schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen. Tammy van Nerum
Column

Jacobine: Verborgen geluk

6 mei 2020 om 12:00 Column

AMSTELVEEN Het lijkt in een vorig leven dat het een opgave was met elkaar af te spreken. ‘Over een maand heb ik een gaatje in mijn agenda.’ Voor corona uitbrak was dit een doodnormaal antwoord. Vaak - ik geef toe - hoopte ik ’s avonds op een verlossend belletje: ‘Sorry, kunnen we onze afspraak verzetten? Er is iets tussendoor gekomen.’ Dan veinsde ik teleurstelling en kroop op de bank. Werd ik verwacht, dan trok ik vaak zuchtend mijn laarzen uit de kast, fatsoeneerde mijn gezicht en haastte me naar de afspraak. Glimlach op. Vermoeidheidsmasker af. Achteraf was het altijd gezellig.

Ik durf het bijna niet hardop te zeggen en houd mijn mond als ik een bezorgd iemand spreek.Ook de media houden zich gedeisd; overal hoor en lees ik over corona-ellende. De zieken. De doden. De economische crisis. De afgrond waarin we zullen verdwijnen. Af en toe worden berichten opgeluisterd met een mooi initiatief om iemand te helpen. Terecht. En hartverwarmend. Maar waar zijn de berichten van mensen met een fijn huis, een tuin en een prettig gezin? Wie durft nu hardop te zeggen dat de afgenomen stroom aan verplichtingen verlicht? Dat de stress vermindert. En dat het, bizar, maar prettig voelt, die lege agenda. Ik, zeg ik bedeesd, en steek mijn hand op.

Er zijn veel dagen dat ik de beperkingen als bevrijdend ervaar. Is dat raar? Ik bewonder mensen met vitale beroepen (en kinderen thuis!). Ik leef mee met mensen die iemand hebben verloren, de coronadans net zijn ontsprongen of nu in gevecht zijn met het virus.Natuurlijk! Mijn geluk neemt niemands ongeluk weg en toch schaam ik me ervoor. Is het kies om erover te schrijven? Of kan ik beter over baalmomenten schrijven? Die zijn er ook. Over mijn frustraties in een huis vol stoeiende jongens? Verveling? En te weinig sociaal contact? Nee, ik kies ervoor een ander geluid te brengen: te schrijven over wat nu wél lukt – het voelen van saamhorigheid. Het blij zijn met wat je hebt. De helderblauwe lucht boven Amstelveen. Frisser. Stiller. Zuiverder dan ooit. Mijn gezin. Mijn geluk.

De ellende om me heen went, hoe erg dat ook klinkt. Ik geef het toe. Schaam me diep. En geniet. Mag dat? Of kan ik ons geluk beter verbergen achter vier muren, een heg of een hek? Uit respect. Een duivels dilemma.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen. www.jacobinevandenhoek.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie