Ondanks regen veel belangstelling voor Indiëherdenking

AMSTELVEEN Ondanks de regen was er woensdagavond veel belangstelling voor de herdenking bij het Indië Monument in het Broersepark in Amstelveen. Daar worden jaarlijkse de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in het voormalig Nederlands-Indië (thans Indonesië) herdacht. Het is 74 jaar geleden dat daar een einde kwam aan de Japanse bezetting. Vandaag vindt de Nationale Herdenking in Den Haag plaats, maar een dag eerder wordt traditiegetrouw de herdenking in Amstelveen gehouden.

Rikkie Gieler, achterkleinkind van René Schäfer, las tijdens de plechtigheid een passage voor uit het door zijn overgrootvader geschreven boek ´Terug naar Fukuoka 14 ''. René Schäfer was krijgsgevangene in Nagasaki tijdens de val van de tweede atoombom. Verder vertelde B. Schuitemaker over zijn jeugd achter prikkeldraad van de Japanse barakkenkampen op Sumatra. Ook de nieuwe burgemeester van Amstelveen Tjapko Poppens en luitenant-kolonel Edwin Saiboo, voorzitter van het bestuur van de Bond van Wapenbroeders, hielden toespraken.

BRANDEND VERLANGEN Burgemeester Poppens ging in op het thema van dit jaar van de Indiëherdenking: 'brandend verlangen'. "Op de website van de Indiëherdenking staat: 'Oorlog voelt als eindeloze ellende. Wanneer houdt het op? Wanneer komt er vrede?' Vragen die mensen die zich dagelijks stelden. De mensen in de kampen. Bij het geschreeuw van de Japanse kampbewakers, de eindeloze appèls in de brandende zon, het buigen voor de kampcommandant. Dag in, dag uit. De mensen 'buiten de kampen' die ook zwaar onder de oorlog leden. Wat mensen op de been hield, was een brandend verlangen naar huis, het weerzien van een geliefde, familie en andere dierbaren. Het verlangen naar het leven van voor de oorlog. Naarmate de oorlog langer duurde, klampten mensen zich heviger aan hun verlangen vast. Verlangen voedde hun hoop en andersom. Het was sterker dan de angst en de ontberingen, gaf mensen de kracht om de gruwelijkheden, de uitputting, de honger, te doorstaan," aldus de burgemeester.

¨Hoe wrang was het, dat met het einde van de oorlog, het verlangen naar huis niet kon worden ingelost. Thuis bestond vaak niet meer. In de jaren na de oorlog kwamen duizenden mensen met hun wortels in voormalig Nederlands-Indië naar Nederland. Het land waarin zij waren opgegroeid, zagen zij vaak niet meer terug. En in Nederland werden ze niet altijd met open armen ontvangen. Wat in Indië was gebeurd, was letterlijk ver weg. Het was geen onwil, maar ik denk dat het lastig was om ons een voorstelling te maken van wat er in Indië was gebeurd. Gelukkig is dat inmiddels veranderd en is er meer erkenning gekomen voor wat mensen in voormalig Nederlandse-Indië hebben meegemaakt. Maar dat heeft lang geduurd. Het is belangrijk dat we deze verhalen blijven vertellen, want alleen dan worden ze deel van onze gezamenlijke geschiedenis. Het verhaal over de oorlog in Indië is geen makkelijk verhaal. Dat geldt trouwens voor alle verhalen over oorlog. Dat weten ook onze militairen. Het is soms te pijnlijk om  te vertellen. Dat betekent niet dat de kinderen het stille verdriet van hun ouders toen niet voelden. Wat mij raakte, was hoe Adriaan van Dis het eens zei: "Over de oorlog werd thuis niet gesproken, maar de oorlog zat altijd bij ons aan tafel." Juist in wat er niet gezegd of benoemd werd: het niet mogen huilen, het altijd flink moeten zijn, want 'hij' had de …..  Het zinnetje werd nooit afgemaakt.' 

VEERKRACHT "Het jaarthema 2019 is een ode aan de veerkracht van een hele generatie die de verschrikkingen van een lange oorlog en de daaropvolgende ontheemding met zich meedroeg. Verlangen gaat in essentie over hoop en vertrouwen. De wil om te leven, niet op te geven. Brandend verlangen gaf mensen de kracht om de onvrijheid en het geweld te weerstaan en te blijven vertrouwen in een betere toekomst. Voor henzelf, voor hun kinderen. Die boodschap geven zij aan ons mee. Laten wij daar een voorbeeld aan nemen,¨ hield Poppens de aanwezigen voor.  

Na de toespraken worden twee minuten stilte in acht genomen en daarna volgde de kranslegging. De muzikale omlijsting van de herdenking werd de door de Regimentsfanfare Garde Grenadiers en Jagers