Racefietsles

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Zijn voeten duwen tegen de pedalen die om de as van de trappers cirkelen. De rubberen banden van zijn racefiets glijden over het asfalt. Het gaat lekker. Werktuiglijk beweegt hij zich voort in de slipstream van zijn vriend, die op zijn racefiets direct voor hem fietst. Het eerste stuk langs de Waver keek hij nog naar het kabbelende water, hoorde hij de meerkoeten kwetteren aan de waterkant en de roep van een overvliegende meeuw, maar nu heeft hij zijn blik gericht op zijn meter bij het stuur. Hoe snel fietst hij? In cadans fietst hij langs het water. De zon brandt op zijn rug. Steentjes knerpen onder zijn wielen. Hij heeft geen oog meer voor de weilanden en de boerderijen langs de weg, en vergelijkt de metertracker met zijn digitale horloge. Niemand kan hem deze rit nog afnemen. Het leven is goed.

Had mijn vriend maar naar de brede rug van zijn voorganger gekeken. Had hij zijn hoofd maar geheven en iets meer van zijn omgeving willen zien. Had hij maar vooruitgekeken, dan zou de dag anders zijn afgelopen. Dan zou hij hebben opgemerkt dat zijn voorganger iets naar rechts stuurde. Een wegversmalling. Een verraderlijk paaltje om de snelheid te beperken. Hij zag het niet. Fietste en fietste. Genoot van de ruisende wind. De snelheid. Het bevrijdende gevoel waardoor gedachten vervlogen, tegelijk met zijn stress.

Alles ging in een fractie van een seconde. Hij realiseerde zich niet dat een paaltje zijn weg versperde en hij door de lucht vloog. Het volgende moment schraapte zijn valhelm over het asfalt, scheurde de stof van zijn wielrenbroek en sprong zijn huid open, op zijn been en daar waar zijn hand langs steentje gleden. Versuft lag mijn vriend op de grond, zich afvragend wat hem zojuist was overkomen.

Het duurde even voordat hij trillend naast zijn fiets stond. De val had zijn sporen nagelaten in de vorm van bloederige strepen op zijn renbroek en lycra shirt. In de banden van zijn fiets zat geen lucht meer. Ze moesten de reservebanden gebruiken om thuis te komen. Mijn vriend werd wreed gewezen op een wijze les: heb vertrouwen in een ander, maar kijk altijd om je heen. Neem niet aan dat je voorganger de weg voor je 'plaveit', en kom daardoor niet voor verrassingen te staan. Maar ook te veel aandacht voor snelheidsmeters kan bloederige gevolgen hebben.

www.jacobinevandenhoek.nl