Verwarrende groet

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

We schudden elkaar de hand. Ik ga tegenover hem zitten. Hij stelt zich voor en begint te praten. Al bij de tweede zin denk ik hem te kennen; hij heeft dezelfde heldere blik, de zoninval kleuren zijn ogen hemelsblauw, de verticale rimpels naast zijn mond, en hoor zijn lach, die doorklinkt in zijn stem. Wat genoot ik van die lach, ondeugend en licht uitdagend. Een enkele keer hoor ik hem nog in mijn dromen. Soms, als ik alleen ben, pak ik de foto en staar naar zijn gezicht, zodat ik hem, met zijn lach, niet zal vergeten.

Het is alweer een tijd geleden dat ik aan hem dacht. Maar nu, opeens, keert hij terug in mijn gedachten door de man tegenover mij. Verward laat ik mijn blik van mijn gesprekspartner wegglijden. Ik staar door het raam van Le Pain Quotidien en zie marktkramen op het Stadsplein. Iemand zeult een wasrek met zich mee. En een echtpaar geniet van een verse haring. ‘Wat vind je ervan?’ De man tegenover mij schraapt zijn keel. Zijn verhaal heb ik niet gehoord.

Opnieuw kijk ik naar hem en realiseer me te laat dat ik iets moet zeggen. Het liefst druk ik me tegen hem aan en leg mijn neus in zijn hals om te ruiken of zijn geur ook overeenkomt met mijn herinnering. Zal ik hem uitleggen dat hij als een kloon op hem lijkt? Ik zou dan ook moeten vertellen dat hij er niet meer is. Overleden. Tijdens mijn vakantie. Ons gesprek, dat zakelijk is, zal persoonlijk worden. Nee, zwijgen zal ik. En luisteren. Geconcentreerd, om in het hier en nu te blijven, en mijn gedachten niet opnieuw te verliezen aan vervlogen tijden. ‘Tja,’ reageer ik op zijn vraag. ‘Leg het nog een keer uit.’ Ik glimlach, en hoop dat hij mij mijn afwezigheid vergeeft. Hij herhaalt wat hij heeft gezegd en we praten verder. Mijn blik wend ik niet meer af.

Soms, een enkel keer, zegt mijn verleden mij even gedag. Via een geur, een lookalike, of een déjà vu. Zomaar, opeens en onverwachts, tikt het op mijn schouder, knikt of schudt het me de hand. Als een Weesgegroet vlaagt het voorbij. En dan vertrekt het weer met stille trom, en laat mij in verwarring achter, zoekend naar houvast in de bestaande wereld.

www.jacobinevandenhoek.nl