Even weg

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Voor ons fietsen twee mensen. Dezelfde oranje fietstas, dezelfde kleur jas. We passeren hen met een groet. Ik wijs mijn man op een nummer verderop, knooppunten bepalen onze route en leiden ons door het landschap van de Utrechtse Heuvelrug. We fietsen door. Op een bankje zit een stel, de aarzelende zon beschijnt hun plekje. Ze kijken uit over het glooiende heidelandschap. Naast hen staan een thermosfles, bekers en broodtrommels. De man wil net een hap van zijn boterham nemen, als we hem de weg vragen – we twijfelen over een knooppunt. We bewonderen zijn ultra lichtgewicht fiets en zwaaien als we weer vertrekken.

We fietsen door dorpjes, zien pas gewassen lakens opbollen in de wind. De zon glinstert in het wa-
ter, tuinen zijn verzorgd, heggen zijn strak gelijnd en hekken zitten goed in de verf. Nergens smerige vitrages, de eigenaar zou er op worden aangesproken. Iedereen kent elkaar. Helpt elkaar. Roddelt over elkaar.

Het voelt alsof we jaren zijn teruggeworpen in de tijd, en er daalt een welkome rust op ons neer. Ballen die ik eerder in de lucht probeerde te houden en loodzwaar aanvoelden, zijn nu opeens vederlicht; ze zweven op de thermiek. Terwijl veel van onze buren zich begin van de week in een volgeladen auto hebben gepropt en naar besneeuwde oorden zijn afgereisd, reden wij in een uurtje naar het midden van het land. Zo dichtbij, en toch zo ver. Geen rijen in winkels. Geen ergernissen bij skiliften. Alleen rust.

Op maandag is vrijwel alles gesloten. Ook op dinsdag en woensdag is er weinig te doen. Er is niets, behalve het natuurschoon om ons heen. En we hebben elkaar. De parkeerplaats voor onze B&B wordt gebruikt door de Amerongse basisschool. Kinderen lopen op stelten, springen met een springtouw, en trappen tegen een bal. Geen klimrek. Geen hoge schommel. Een jongen legt zijn handje op de motorkap van onze auto. In Amstelveen zouden we hem hebben weggejaagd, nu kijken we elkaar glimlachend aan. De rust is door onze huid gedrongen en in ons hoofd gekropen. Niets maakt ons gek.

Drie dagen lang fietsen we, wandelen we, en spreken we met elkaar in knusse restaurants. Aan impulsen geven we niet toe, ze zijn er niet. Thuis kunnen we alles wat we bedenken in een oogwenk regelen. Hier is dat onmogelijk. We laten ons leiden door knooppunten in de natuur. Kijken. Luisteren. Spreken. Voelen. Verder niets.

www.jacobinevandenhoek.nl