Wennen

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Ik legde mijn eigen sierkussens op de bank, verplaatste meubels, die ik zelf niet had uitgekozen en 's avonds deed ik de kaarsjes aan. Boeken, ik zette ze neer. Foto's, ik hing ze op. Ik wist nog precies wanneer ze waren gekocht of genomen: voordat ik mijn vriend had ontmoet. Pogingen om mijn identiteit in zijn huis - pardon mijn huis – in te brengen mislukte. Ik voelde mij een gast, hoe vaak mijn vriend ook zei: 'Niet nodig. Mi casa es tu casa.' Het was 2003.

In het weekend groette ik mijn buren. De meesten waren ouder dan ik. En die van míjn leeftijd, brachten hun kind doordeweeks naar de opvang en liepen in het weekend achter een kinderwagen. Een wereld die ver van mij afstond. Hoewel. Ook in ons huis liep de helft van de week een jongetje rond. Grote blauwe ogen, mooi krullend haar. Als hij iets zei, klonk zijn stem schor, wat hem onweerstaanbaar maakte. Soms.

Het was even wennen, het nieuwe leven. Vooral als de kleine er was. In het weekend - zó vroeg dat de vogels hun ochtendlied nog zongen - duwde hij met zijn kleuterhandje onze slaapkamerdeur open, en zei: 'papa?' In tegenstelling tot mijn vriend was ik meteen wakker. In plaats van de krant, las ik Dikkie Dik en speelde een kleuterspelletje. Later op de dag fietsten we naar de geitenboerderij, dronken chocolademelk en wachtten eindeloos bij de schommel. Het eerste weekend was dat leuk, het tweede ook. Ik was verliefd. Maar als je als kinderloze moeder ook te maken krijgt met de nukken van de peuterpubertijd wordt een relatie op de proef gesteld.

Ik denk wel eens terug aan die tijd. Hoe de jongen, die ik nu in het openbaar mijn zoon noem, langs me heen liep als hij met zijn vader binnenkwam, zonder iets te zeggen. Ik denk terug aan het commentaar dat ik gaf: ík zou hem anders opvoeden. Jaren later nam ik veel woorden terug. De liefde voor een kind vertroebelt je blikveld, zet aan om met je hand over je hart te strijken. Dat wist ik toen nog niet. Natuurlijk.

Samen kozen wij de bank waar we nu met ons gezin op zitten. De muren, de geur; vijftien jaar later past 'el casa' mij als het perfecte muiltje. Alles went, het kost alleen wat tijd. Ook dat heb ik ervaren.

http://www.jacobinevandenhoek.nl