Afbeelding
Olaf Jungen

In het bos

25 oktober 2018 om 16:43 Lokaal/Column

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

‘Waar gaan we het doen?’

‘Daar, achter die boom?’

‘Welke, er staan er honderden, eikel.’

‘Hé, rustig aan, dit hoort een mooie plechtigheid te worden.’

‘Ja, ja. Jé, wat is het hier donker. Ik ben eigenlijk nachtblind, wist je dat?’

‘Nee. Kom, we duiken er hierin.’

‘Oké. Hou je hem goed vast?’

‘Ja, ik heb hem. Door dat dekentje zit ie strak in zijn doos.’

‘Hier?’

‘Nee, verderop is een open plek. Daar kunnen we het kaarsje beter laten branden.’

‘Oké. Man, wat doe je nou? Heb je hem nog?’

‘Ik zag die tak niet. Shit Arie is weg.’

‘Nou, hij kan niet zijn weggevlogen. Ik zei nog dat je moest uitkijken.’

‘Dat deed ik ook maar... Gadverdamme wat is dit voor smurrie. Hondenshit?’

‘Zoek nou man! Dit kun je Arie toch niet aandoen?’

‘Ja, ja, rustig aan. O, hier is ie. Ik doe het dekentje weer om hem heen. Sorry Arie, nog even en je mag lekker verder slapen. Graaf jij alvast een gat?’

‘Oké. Man, die aarde is hard.’

‘We moeten wat over hebben voor een mooie parkietenbegrafenis.’

‘Ja, dat heeft Arie verdiend. Zo, klaar. Leg jij hem erin?’

‘Daar gaat ie.’

‘Zo. Het kaarsje brandt.’

‘Hij ligt mooi.’

‘Dank voor alle mooie momenten, Arie.’

‘Kom we gaan. Voordat bosbeheer ons snapt.’

http://www.jacobinevandenhoek.nl

Deel dit artikel via:
advertentie
advertentie