Mamil

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

Hij rekt zijn armen en strekt zijn benen; ze zijn stijf geworden. Zijn strakgetrokken shirt toont een buikje. De laatste jaren is deze tot zijn ontsteltenis als vanzelf ontstaan. Hij trekt hem in, maar het is een onbegonnen zaak. De biertjes en het ongezonde eten hebben zich als kleefplantjes vastgezet aan zijn lichaam. Geïrriteerd wendt hij zijn blik af. Ach, er zijn belangrijkere zaken na je vijftigste; een zwijn zonder vet is immers ook een mager scharminkel.

In de spiegel kijkt hij nog eenmaal of zijn wieleroutfit goed zit. Hij verschuift zijn zaakje in de fietsbroek en trekt zijn bretels recht. Daaroverheen trekt hij zijn wielershirt aan, met het logo van Tom Dumoulins sponsor. Soms is het fijn, om even het idee te hebben iemand anders te zijn. Zodra hij zich bij zijn wielermaatjes voegt, voelt hij zich jong. De jongen die hij ooit is geweest.

Het was schrikken een paar jaar geleden. Hij zat naast zijn vrouw op de bank, de tv stond aan, en hij las een boek. Eén oog verloor scherpte. Hij wreef erin. Zijn vrouw keek vreemd naar hem op en vroeg of het goed met hem ging. Hij wilde haar antwoorden, maar vond de juiste woorden niet. Alsof hij een fles whisky had leeggedronken die de spieren in zijn tong verlamden.

‘Til je armen eens op.’ De stem van zijn vrouw klonk schel. Angstig. Ze wist dat hij niet had gedronken. Deze keer niet. Ze waren de hele dag samen geweest. Hij probeerde het. Maar een arm weigerde dienst. Zijn lichaam protesteerde! Het was niet meer van hem, hij was volledige de controle kwijt.

De ambulance kwam razendsnel. Zijn vrouw hield zijn hand vast en fluisterde lieve woorden in zijn oor. Het was alsof hij in een slecht film zat; als een verdwaasde toeschouwer keek hij op zichzelf neer. Dit kon niet waar zijn. Hij was gezond. Druk. Maar gezond.

De TIA veranderde zijn leven. Gezondheid stond vanaf dat moment centraal. Hij kocht een fiets en sloot zich aan bij wielrenvereniging WTC de Amstel. Hij toerde en trainde, maar gunde zichzelf het biertje nadien.

Van de gniffelende blikken over zijn buikje trekt hij zich niets aan. Een Mamil (middle aged man in lycra) draagt zijn naam met trots. Want niemand minder dan hij weet hoe belangrijk het is om gezond te zijn.

www.jacobinevandenhoek.nl