Column Jacobine: Ik mis mijn oude tandarts

AMSTELVEEN ‘Hij stopt ermee!’ Mijn man klinkt verontwaardigd. Onze tandarts, de man waar we twee keer per jaar naartoe gaan, die onze jongens groot heeft zien worden en die ons gebit al jaren met liefde heeft verzorgd, heeft zomaar aangegeven dat hij stopt. Het pand waar hij zijn praktijk in heeft wordt verkocht, hij is de zestig gepasseerd, het wordt dus tijd. ‘Dat kan toch niet? Hoe kan hij? Hij zei: “Zoek maar een nieuwe tandarts.”’ In ongeloof schudt mijn man zijn hoofd. ‘Het is niet anders,’ reageer ik. ‘Het komt vast goed. We zullen zien.’

In de hal van de nieuwe tandarts staat een bankje. Ik zie geen kussens. Alles is wit. ‘The dentist will be with you in a moment. Please, could you fill in this papers’ Ik kijk de assistent aan. Serieus, denk ik, spreekt ze geen Nederlands? Is zelf de zorg verengelst? ‘Mama!’ Mijn zoon stoot me aan. ‘Niets zeggen.’ Zijn stem klinkt streng. Soms kent hij mij beter dan dat ik mezelf ken. Zwijgend vul ik de (Nederlandse) vragenlijst in en wacht.

De assistente blijkt de mondhygiëniste te zijn en als ik in haar stoel zit doe ik mijn best om mijn ergernis te verbergen wanneer zij mij in Engelse vaktermen uitlegt wat ze gaat doen. Een half uur lang staar ik naar een plafond met een lichtbak van bloemen en bladeren; het stemt me iets rustiger in de doodstille kamer, maar de ergernis blijft. 

Met weemoed denk ik aan onze vertrouwde tandarts. Hij had de beste apparatuur, sprak er enthousiast over en maakte mijn gebit schoon in vijf minuten zonder een centje pijn. Ik mis zijn geklets, zijn vakkennis, zijn analyses en maatschappelijke meningen. Ik mis zelfs de ergernis wanneer ik met geopende mond wilde reageren, maar noodgedwongen moest wachten tot hij klaar was en ik tegen die tijd het onderwerp niet meer wist.

Nog dezelfde middag weet ik wat ik moet doen: ik mail onze tandarts en schrijf op wat ik nooit heb uitgesproken: we missen je. Het antwoord laat op zich wachten. Maar als ik zijn verlossende bericht ontvang, juich ik alsof ik op zijn begrafenis heb gestaan en er een bericht uit de hemel neerdwarrelt. Maanden later staat zijn naam weer in mijn agenda. Alles is bij het oude. Maar dit keer ga ik hem persoonlijk bedanken. Dat had ik eerder moeten doen.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl