In memoriam Frans Ariëns, wereldrecordhouder koorzanger (1932 - 2021) en 82 jaar lid van LPK

AMSTELVEEN Het is het jaar 1939 en het Latijns Parochiekoor ‘Cantemus Dominum’ (LPK) bestaat inmiddels 19 jaar. De vieringen worden in de gloednieuwe Augustinuskerk (in gebruik sinds 1935) gehouden op de grens van Amsterdam en Amstelveen. In die zomer komt de kleine Frans Ariëns met zijn vader Antoon mee om te gaan zingen met de jongens van het koor. Zingen is traditie binnen het gezin Ariens, want uiteindelijk zingen vader Ariëns met zijn zeven zonen het hoogste lied bij het LPK op alle zon- en feestdagen. Soms wel meerdere malen per weekend, want de Rooms Katholieke kerk zat in die tijd sterk in de lift. 

Frans leert op jonge leeftijd de missen van Perosi, Schubert, Mozart en van vele andere klassieke componisten. Ook het Gregoriaans (het zogenaamde Monnikengezang) wordt zonder moeite opgepakt door Frans tussen al die ervaren volwassen zangers. Naast Frans staan allemaal andere jongens uit de buurt, veelal van de naastgelegen lagere school Sint Jozef aan de Kalfjeslaan.

Toen Frans vorig jaar vanwege het 100-jarig jubileum van het LPK alle foto’s bekeek, kon hij alle grote familienamen van het koor nog zo oprakelen: “Daar de jongens van Fontijn en die van Griffioen, ja de hele familie Blommensteijn natuurlijk en die belhamels van Knotenbelt.” De voor- en achternamen schudde hij zo uit de mouw. 

Frans was inmiddels zelf allang uitgegroeid tot de nestor van het koor. Hij kende bijna alle muziek van buiten en sloeg in al die jaren geen repetitie of uitvoering over. Hij was zelf inmiddels de leidende man bij de bassen geworden. En als er nieuwe bassen bijkwamen, dan hielp Frans ze altijd op weg. Hij draaide zich dan een beetje naar “het jonge grut” toe en zong uit volle borst de noten zuiver langs hen heen. In die 82 jaar heeft hij heel veel jonge zangers de weg gewezen in het Latijnse. Totaal heeft Frans 30 jaar in het bestuur van het LPK gezeten, waarvan 19 jaar als voorzitter.

Frans was niet alleen zanger en bestuurslid, hij was samen met zijn vrouw Trees vrijwilliger in hart en nieren. Zo was hij jarenlang lector bij de vieringen en lid van de gebouwencommissie. Er was (sinds zijn pensioen) haast geen dag dat hij niet in de kerk te vinden was. En als dat al zo was dan kon je gewoon even een kilometertje doorfietsen en vond je hem op de terreinen van RKSV Sint Martinus in Amstelveen. Hij stond op doel in zijn jonge jaren en daarna begeleidde hij de jeugd, floot wedstrijden, zorgde voor de doelnetten en de ballen, trok de krijtlijnen, maakte de kleedkamers schoon, waste de voetbalshirtjes enzovoort. En dat alles terwijl Trees de kantine schoon maakte en in het weekend ook de keuken draaiende hield. Zo iemand moet natuurlijk geëerd worden en dat heeft ie (samen met Trees) ook geweten. Bij Sporting Martinus (huidige naam van zijn cluppie) kreeg de spelersgang de toepasselijke naam ‘Frans Ariëns Allee’ en werd de hoek van de bar omgedoopt tot de ‘Tante Treessnoephoek’. En natuurlijk werden ze daar erelid.

Bij de Augustinuskerk werd het - vanaf zijn 25-jarig jubileum in 1964 - steeds lastiger om een passende oorkonde of medaille te bedenken. Al het eremetaal is in de kerk en bij de voetbalclub - zeer terecht - al langsgekomen als hij in 2009 samen met zijn vrouw Trees onderscheiden wordt als Lid in de orde van Oranje Nassau. Bij zijn 80-jarig jubileum van het koor in 2019 werd de muziekbibliotheek van het LPK omgedoopt in de ‘T. en F. Ariëns Bibliotheek’, die hij zeer trots zelf mocht openen. Vervolgens werd hij dat jaar nog een keer verrast met een van de hoge pauselijke onderscheidingen, namelijk het ‘pro Ecclesia et Pontifice’ die hij ontving uit handen van pastoor deken Ambro Bakker.

“Wij verliezen in Frans Ariëns een ongeëvenaard boegbeeld; onze betrouwbare, welluidende bas, nestor en pater familias van het LPK. Een man met het hart op de tong, maar dan wel een heel goed hart. Wat zullen wij met elkaar Frans gaan missen. Maar uiteindelijk zullen de goede herinneringen het gaan winnen van het verlies en dat is een goede gedachte. Wij zijn heel blij en zeer trots dat wij deze kanjer in ons midden hadden. Het enige dat ons als bestuur, leden van het LPK en parochianen rest is grote dank.”

Tekst en foto: Richard Nieuwenhuizen