Column Jacobine: Kinderfeest

AMSTELVEEN ‘Het lijkt gisteren dat ik op mijn knieën de kerstboom in de standaard plaatste.’ Mijn man zit gehurkt naast de Nordmann zilverspar en schroeft de fixator van de standaard aan. Net als vorig jaar houd ik de boom recht. Ik knik. Het jaar is vliegensvlug voorbijgegaan. ‘Maar vorig jaar wachtten we tot na Sinterklaas. Toen waren we ook al vroeg. Maar dit jaar plaatsen wede boom zelfs vóór de verjaardag van de goedheiligman.’

Misschien komt het doordat onze kinderen ouder zijn geworden? Misschien ligt het aan mij? Maar de oude man met de witte baard en zijn gekleurde hulpjes ben ik de laatste weken nauwelijks tegen gekomen. Behalve dat we ons in november moesten bedwingen om niet handenvol pepernoten naar binnen te werken en ik de banketstaven bij bakker De Zeeuw en Prenger niet kon laten liggen, zal het feest bij ons slechts een dag duren. We hebben de zaterdag gereserveerd om het in kleine kring te vieren. (Zondag is de Formule 1 met Max Verstappen! Daar heb je in een mannengezin rekening mee te houden.) Op zaterdag knutselen we de surprises in elkaar, blijven deuren gesloten met grote verbodstekens erop en staat op elke verdieping een bak snoepgoed ter aanmoediging van de creativiteit. En zo nu en dan wordt er ruzie gemaakt omdat de lijm, het plakband of de schaar weer zoek is of er klinkt een vloek omdat de inspanning niet het juiste resultaat oplevert.

Hoewel alles anders lijkt, houden wij ons vast aan gewoontes als een hond die nu eenmaal begint te kwispelen bij het zien van een voorwerp dat goede herinneringen oproept. Ik mis de Pieten op straat en uitbundige sinterklaasversiering in de winkels – het is vervangen door kerstballen en glitter. Ik mis zelfs de stress van de decembermaand. Maar het ergste is, ik heb me overgegeven. Op 1 december ben ik de kerstboom aan het optuigen die het bij ons binnen iets gezelliger moet maken. December is de maand van het terugblikken geworden en het bedenken van goede voornemens. De oeroude kindervriend is aan het vervagen, ook bij ons thuis. Het zijn de herinneringen van Facebook, foto’s met Sinterklaas en zijn Pieten, een schoen bij de open haard, die me melancholisch maken. En zelfs een beetje schuldig. Komt het ook door mij wanneer het kinderfeest over vijf jaar niet meer bestaat?

jacobinevandenhoek.nl