Duitser Kurt (86) woont al 34 jaar in Amstelveen: ‘Ik ga hier nooit meer weg’

AMSTELVEEN Tien verschillende culturen, allemaal wonen ze in Amstelveen. In deze tienweekse serie spreken we tien mensen uit de grootste nationaliteiten in de stad. Vandaag: Kurt Anzenhofer (86), uit Duitsland.

Zoute sticks staan in een grote glazen bierpul op tafel. Kurt Anzenhofer woont in een gezellig huis, met foto’s van vroeger aan de muur, en naast de bank een tafeltje met een foto van zijn drie jaar geleden overleden vrouw. Er omheen bloemen, kruisjes en andere tierelantijnen, oftewel ‘alle spulletjes die ze mooi vond’.

Kurt woont al sinds 1987 in dit grote huis aan de meest zuidelijke rand van Amstelveen. Eerst met zijn vrouw Elke, met wie hij 57 jaar getrouwd is geweest en hun kinderen, nu alleen. Alles in huis doet denken aan zijn familie, van de foto’s aan de muur tot het Amsterdammertje in de tuin, “daar kwam mijn zoon na een avond in de kroeg mee thuis.”

Kurt is een vrolijke man. Enthousiast vertelt hij over zijn leven. Hoe hij in 1964 na zijn afstuderen van de universiteit van München in Nederland terecht kwam. Hoe het ook zomaar Amerika had kunnen zijn waar hij zich had kunnen vestigen, want dat vond hij veel spannender. Maar uiteindelijk kwam hij samen met Elke terecht in Amsterdam, waar hij in een laboratorium in Amsterdam-Noord ging werken. Elke deed vooral vrijwilligerswerk: ze bracht kinderen naar het kinderdagverblijf en werkte als verkeersbrigadier.

NEDERLANDS Nederlands leerde hij vrijwel meteen, een talencursus vond hij maar onzin. “Ik carpoolde met collega’s naar mijn werk. De eerste keer dat ik de auto instapte, zeiden zij: ‘In deze auto spreken we alleen maar Nederlands.’ Daardoor moest ik wel, en ging het snel”, zegt hij. Toch versprak hij zich regelmatig. “Een nettes mädchen betekent in het Duits echt een stoot, terwijl een net meisje iets heel anders betekent. Daar heb ik wel even aan moeten wennen.” 

Ook al was de oorlog al ruim twee decennia voorbij toen Kurt naar Nederland kwam, toch merkte hij dat de Nederlanders veel moeite hadden met een Duitser in de buurt. Toen zijn auto kapot ging, wilde de garagehouder hem niet repareren, omdat hij Duits was. Ook de kinderen van Kurt en Elke werden nog wel eens gepest met hun afkomst.

TREKHARONICA Vlak na de oorlog kreeg zijn broer een trekharmonica, een instrument dat ze konden kopen in ruil voor een paar kilo vlees. Omdat zijn broertje het logge ding niet goed kon dragen, moest Kurt met hem mee naar muziekles. Daar deed Kurt stiekem mee met de les. Trots speelt hij een paar liedjes van André Rieu, zijn favoriete repertoire. Met die liedjes gaat hij regelmatig langs verzorgingshuizen, om voor de bewoners te spelen. Bij het VU Medisch Centrum speelt hij af en toe voor mensen die uitbehandeld zijn. Het mooiste vond Kurt toen hij Spaanse nummers kon spelen voor een stervende Spaanse vrouw. Hij glundert als hij vertelt hoe belangrijk het is om als muzikant mensen aan te kijken tijdens het spelen, en ze mee te nemen in je lied. Hij hoopt nog tot zijn dood in het huis te blijven wonen. “Ik ga hier nooit meer weg”, zegt hij regelmatig. Aan Amstelveen is hij inmiddels gehecht geraakt.

Andrea Huntjens en Esra Can

Dit artikel is mede tot stand gekomen door een bijdrage uit het Mediafonds Amstelveen.