Column Jacobine: Rust zacht, lieve buurvrouw

AMSTELVEEN Het is donderdagavond wanneer ik het Indiaanse restaurant Pakwaan binnenstap. Als een bouwkeet staat het restaurant naast een parkeerplaats, aan een drukke weg. Binnen waan ik me in een andere wereld. De geur van komijn en garam masala hangt om ons heen, verwarmingen loeien. Op de achtergrond speelt Indiase muziek. Achter de ramen hangen lichtjes en op een grote foto groeten monniken in oranje gewaden de opkomende zon. 

Bij de bar, op een bankje, zit een oude man. Hij is in gedachten verzonken. Zijn ogen staan droevig, zijn blik is naar beneden gericht. Met handen, gevouwen in zijn schoot, wacht hij op de bestelling die hij zojuist heeft geplaatst. Hij heeft zich geschikt in zijn lot, lijkt wel, hij wacht gelaten, zit de tijd uit totdat hij aan de beurt is. Het personeel van Pakwaan behandelt de oude man met zachtheid en respect. Alsof ze aanvoelen wat hij nodig heeft en weten wat hij heeft meegemaakt.

Een dag eerder reed ik onze straat uit. Mijn zoon moest opgehaald worden, voor de zoveelste keer was de ketting van het tandwiel gesprongen, hij kreeg hem er niet meer omheen. Midden op straat stonden drie mensen met de rug naar mij toe. Ze hadden de armen om elkaar heengeslagen en keken twee auto’s na. Langzaam reden ze de hoek om. Ik passeerde ze en keek opzij, recht in de ogen van een buurman die ik eigenlijk nooit spreek. Ik hoorde van iemand anders dat zijn vrouw ernstig ziek is en had geen uitleg nodig om te begrijpen dat er iets aan de hand was waarvoor woorden tekortschieten.

Als de man restaurant Pakwaan verlaat met Samosa, masala dosa en Chicken Tandoori in een zak, denk ik aan de buurman van een paar huizen verderop. En aan zijn vrouw – als ik haar zag straalde zij als de lichtjes achter de ramen van Pakwaan. Vanmorgen lag er een kaart op onze deurmat. Een tekst in grijze letters met een prachtige foto erbij. Het bevestigde wat ik al had gelezen in de ogen van de buurman. Rust zacht, lieve buurvrouw, laat je licht schijnen.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl