Column Jacobine: Dit keer begin ik niet vrolijk te kwekken

AMSTELVEEN Mijn vriendin en ik staan in de Schouwburg Amstelveen en hebben ‘Another kind of blue’ gezien, een fantastische voorstelling. Aanrader! Met een drankje in de hand bespreken we de dansvoorstelling. Dan valt het gesprek stil. Om de stilte te mijden neem ik een slok. Ik kijk haar aan, en als ze niets zegt, maar naar de mensen om ons heen blijft kijken neem ik ongemakkelijk nog een slok. Een jaar geleden zouden mijn hersens op volle toeren draaien: ‘Goed. Er is een stilte. Help. Vindt ze me niet leuk? Wil ze naar huis? Laat ik snel een vraag bedenken… Vakantie? Ja, vakantie is altijd goed, daar wordt iedereen vrolijk van.’

Dit keer begin ik niet vrolijk te kwekken. Dit keer zeg ik geen dingen die ik eigenlijk niet zou moeten zeggen, om maar iets te zeggen. Nee. Dit keer laat ik het ongemak toe en kijk ik ook eens rustig om me heen. Als mijn vriendin niet onrustig wordt van stilte, waarom zou ik dat dan wel worden? Samen met mijn man op een terras vul ik toch ook niet alle stiltes als een kakelende kip? Langzaam maar zeker stroomt de onrust uit mijn lijf en het duurt niet lang voordat mijn vriendin naar iemand wijst en er een opgewekt gesprek ontstaat over iets wat ons beiden opvalt.

Het is me opgevallen dat wanneer ik goed in goed in mijn vel zit er stiltes mogen zijn. Dan ben ik voldoende op me gemak wanneer ik door een stilte noodgedwongen de aandacht op mezelf moet vestigen en gelijk van alles denk. Dan zie en ruik ik dingen, voel ik en gaat ervan alles door me heen. Sta ik niet stevig, dan is dat voelen onprettig en klets ik het liever weg; onprettige dingen moet je vermijden.

Stiltes heb ik daarom jarenlang vermeden. Liever vulde ik leemtes in het gesprek in, ik zei de meest onnozele dingen zonder dat ik er één seconde over nadacht. Ik vroeg rustig naar iets wat een half uur eerder was verteld. Of ik zei iets over mezelf wat in werkelijkheid genuanceerder lag. Mijn openhartigheid leverde lachers op en enthousiasme. Het was en is niet per se verkeerd. Maar zelf werd ik er onrustig van. Gehaast. Opgefokt. En dat is de reden dat ik nu, wanneer ik met je praat, toch lekker stiltes laat vallen. Want eigenlijk zijn ze niet eng.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl