Column Jacobine: Blue or Happy

AMSTELVEEN De Kamer was donker en dikke wolken verduisterden de atmosfeer toen de wekker ging. Er was geen sprankje licht te bekennen. Hij zou de deken moeten openslaan, zijn benen over de rand van het bed moeten steken en moeten opstaan. Maar het lukte hem niet. De duisternis was in zijn hoofd gekropen en verdrong alle lichte gedachten. 

Zoals altijd werd ik wakker rond de klok van zeven uur. Door de wind gierde het buiten en de wind blies kilte de slaapkamer in. Ik knipte mijn bedlamp aan, keek hoe laat het was en stapte uit bed. Iedereen in huis sliep nog. Niet verwonderlijk, zo donker als het was. Ik schakelde overal de lichten in ons huis aan, deed de radio aan en vrolijke muzieknoten dwarrelden door de kamer en fleurden mij op. Het was vrijdag. Vrijdag de 13e. Veel mensen beschouwen deze dag als een ongeluksdag. Die gedachte is ooit ingeprent doordat op die dag de tiende plaag van Egypte plaatsvond waarbij alle eerstgeborenen stierven. Een gruwelijk verhaal. Waarom wordt zoiets in onze traditie ingebed? Waarom wordt het op twitter een ‘trending topic’? En waarom laten we ons bang maken en negatief beïnvloeden door (mogelijk?) historische gebeurtenissen? Ik wilde me niet laten meeslepen en trok als gewoonlijk op vrijdag mijn sportkleding aan, stapte de natuur in en rende alle negatieve gedachten van me af. 

Het duurde even voordat hij besefte dat het Blue Monday was, de kortste dag van het jaar. De eerste #bluemonday-berichten stonden alweer op twitter. Hij legde zijn mobiel weg, zuchtte diep, streek over zijn ongeschoren gezicht en bekeek zichzelf in de spiegel. Wat hij zag beviel hem niet. Toen aarzelde hij, glimlachte onzeker naar zichzelf en nam een beslissing. Hij wilde van Blue Monday een Happy Monday maken. Hij begon zijn dag met een wandeling door park De Braak, hij glimlachte naar vreemden en bezocht daarna een vriend. Het duurde niet lang voordat hij de zwarte gedachten waar hij mee was opgestaan was vergeten. Het werd een Happy Monday.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl