Column Jacobine: Leeftijd is een getal

AMSTELVEEN ‘Leeftijd is maar een getal, toch?’ Gefrustreerd neemt ze een nipje van haar thee. We hebben gesport en besloten samen nog iets te drinken. Zij sport al jaren, ze is fitter dan ik en heeft haar donkere haren in een vlotte staart samengebonden. Aan haar gezicht zie je wel dat ze ouder is, maar met een laagje make-up gaat ze door voor minstens tien jaar jonger.

‘Ik ben nu een week met pensioen,’ vertelde ze ons. ‘Maar het is wennen. Mijn draai heb ik nog niet gevonden.’ Ik knikte begripvol en kon me inleven in dat gevoel. We hebben allemaal in zekere mate structuur en een doel nodig. Later vertelt ze aan tafel dat ze vele sollicitatiebrieven heeft verstuurd met de uitleg dat ze na haar pensioen graag wil werken. Ze had bij haar oude werkgever kunnen blijven, maar fulltime werken vindt ze iets te veel van het goede. Ze geniet nu van haar vrije tijd met haar kleinkind – samen waren ze urenlang op het Stadsplein – en er is een tweede kleinkind op komst waarop ze zich erg verheugt. Aan hen wil ze een deel van haar vrije tijd besteden.

De ene afwijzing na de andere afwijzing kreeg ze binnen. Soms met een algemene uitleg en soms met de heldere verklaring dat ze te oud was om te werken. Te oud! Afgeschreven. De maatschappij wil je niet meer hebben. Wat voor een gevoel zal dat geven, denk ik, terwijl ik naar haar kijk. ‘Laat de jaartallen weg,’ opper ik. ‘Of loop gewoon binnen bij een winkel waar je zou willen werken en vraag persoonlijk of ze een baan voor je hebben? Misschien geven ze je een kans?’

Mijn andere sportmaatje – we zijn met zijn drieën – knikt instemmend. Zij komt oorspronkelijk uit Vietnam en heeft een Vietnamese naam waar ze in het verleden met regelmaat op werd afgewezen. ‘Benoem niet al je werkzaamheden zodat ze kunnen gaan tellen. En geef je ervaring een andere naam? Was je vroeger secretaresse, nu heet dat Office Manager of Assistent. Was je een online marketeer, nu is dat een Digital Prophet. En als communicatie specialist mag je jezelf ook Ambassador of Buzz noemen.’ We lachen. Maar als ik even later de sportschool verlaat blijft haar verhaal bij me hangen. Hoe kan het dat we in een tijd leven waarin veel bedrijven om personeel schreeuwen, maar 65-plussers worden genegeerd?

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl