Column Jacobine: Een gewone familie

AMSTELVEEN Ogenschijnlijk zijn we een gewone familie op een gewone dag om een gewone verjaardag te vieren. Mijn man is weer een jaar ouder geworden en heeft zijn ouders en broer met kinderen uitgenodigd in zijn geboortestad Rotterdam. We hebben een uur flipperend doorgebracht in het Dutch Pinnball Museum in Delfshaven en zijn daarna aan een lange tafel gaan zitten in een nabijgelegen restaurant. Als pater familias zit mijn schoonvader aan het hoofd. Hij heeft een glas wijn in zijn hand. We praten over alledaagse dingen maar benoemen ook het lot, want eigenlijk is het onwerkelijk dat we zo ‘gewoontjes’ bij elkaar zitten.

Precies een week geleden kwam ik thuis van een auteursborrel. Ik bleef er niet lang, want ik wist dat mijn schoonvader was opgenomen in het ziekenhuis. Het ging niet goed. Hij was in ademnood en onder zijn huid had hij tientallen bloeduitstortingen. Ze verschenen als hagel op een zomerse dag en het werden er steeds meer. ‘Al iets gehoord over je vader?’ vroeg ik mijn man bij binnenkomst. ‘Ja,’ zei hij. En terwijl ik mijn jas uittrok noemde hij de ziekte. ‘Wat zeg je?’ vroeg ik. Aan kanker hadden we nooit gedacht. 

Wanneer een diagnose is uitgesproken verandert de werkelijkheid. Ogenschijnlijk is alles hetzelfde, en op het moment zelf wijzigt ook niets, maar het toekomstperspectief staat volledig op zijn kop. Een mens is sterk, weten we, en tegelijkertijd kwetsbaar. Een mens vecht vaak om te overleven. Ook mijn schoonvader. En naast verdriet werden opeens praktische zaken gedeeld. Wegduiken voor de realiteit was niet meer mogelijk; het leven is nu eenmaal eindig. Donderdag, 11 uur. Op de geboortedatum van mijn man zou hij horen in hoeverre de lymfeklierkanker was uitgezaaid en wat het behandelplan zou worden.

‘Ze laten je gaan,’ zei een buurman tegen mijn schoonouders op de verjaardag van mijn man.‘Dat kan niet,’ antwoordden ze. ‘Jawel,’ zei de medepatiënt, ik hoorde het in de gang.’ Een uur lang hielden mijn schoonouders elkaars de hand vast en namen ze in gedachten afscheid van elkaar. ‘U herstelt te snel,’ meldde de arts later. ‘Het kan geen kanker zijn. Waarschijnlijk is het een virus dat u heeft opgelopen.’

Een paar dagen geleden dachten we aan zijn begrafenis en hielden we ons sterk. Nu bieden we hem een glas wijn aan en een lunch. We zijn een gewone familie die de verjaardag van mijn man, zijn zoon, viert.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl