Column Jacobine: Einde verhaal

AMSTELVEEN ‘Wil je nog iets drinken?’ Suus heeft een slok genomen en houdt Dirk de waterfles voor. Hij reageert niet. Met samengeknepen lippen houdt hij zijn blik op Route du Soleil. Zo zit hij al kilometers lang. Eerder, op de Franse camping, gaf hij ook geen antwoord op haar vragen of hij nog van haar houdt. En of hij vindt dat ze maatje van elkaar zijn, zoals vroeger? Zelf mist ze al langer iets in hun relatie, maar de vakantie heeft er wat haar betreft een vergrootglas op gezet. 

Zonder zijn vrienden en zijn werk lukte het hem niet om vrolijk te zijn en hij ergerde zich continu aan de kinderen. Aan haar. Vroeger vond hij het fijn dat ze altijd iets wilde ondernemen. Nu was dat irritant. Liever wilde hij met een biertje aan het zwembad hangen. Het was immers veel te heet. Een zwembad waar gasten ’s morgens vroeg naar toe renden om hun handdoeken op ligstoelen te leggen. Daardoor lagen zij dag na dag op het gras en sloegen ze met regelmaat mieren van zich af. Dat was uiteraard ook haar schuld. Ze had een verkeerde camping uitgezocht. Deze was te groot. Te massaal. Dat had ze kunnen weten. Waarom had ze niet iets geboekt waar ze vroeger naar toe gingen? Een camping waar het rustig was. In de natuur. Verbaasd had ze hem aangekeken. Daar had ze toch met hem over gesproken? Hoe moesten de kinderen zich daar vermaken? Daar was geen wifi? Wist hij dat niet meer?

De kinderen. Die deden ook niets goed. Opeens viel het meneer op dat ze altijd naar hun mobiel keken en dat ze wel erg veel snoepten. Hallo? In welk huis heeft hij gewoond? Met veel bombarie nam hij hun mobiele telefoons in en stopte ze in de koffer. Sindsdien hebben de schatjes niets meer tegen hem gezegd. Eerlijk, Suus was blij als ’s avonds de peperdure restaurantrekeningen werden betaald en ze weer naar de camping, naar bed konden gaan. De ijzige stiltes verkoelden geenszins. En nu, na een twaalf uur durende rit in een veel te hete auto, met de kinderen hangend op de achterbank, neemt ze een beslissing. Nog één keer. Nog één keer zal ze het hem vragen. 

‘Dirk? Het is op zijn minst beleefd om te antwoorden.’ ‘Nee, Suus. Ik wil niet.’ ‘Dat dacht ik al. Laten we er thuis verder over praten.’

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl