Column Jacobine: Verlossend telefoontje

AMSTELVEEN Traag tikken de seconden weg. Het is tien voor drie. Voor drie uur zou ze worden gebeld. Met haar mobiel in haar schoot zit ze de tijd uit. De telefoon gaat. Haar hartslag schiet omhoog en haar mond wordt droog. Het is een onbekend nummer. ‘Hallo?’ Met een klein stemmetje neemt ze op. ‘Dag mevrouw, klopt het dat ik spreek met…’ De beller noemt haar naam. ‘Ja,’ zegt ze beleefd, maar ze wil het liefst ophangen. De beller vraagt verder: over haar telecomprovider en of ze tevreden is. ‘Ja!’ Het klinkt te schel, te onaardig, ze weet het, maar hemel, het is vijf voor drie! Snel hangt ze op. Nog vier minuten.

Hij loopt rond en bekijkt het resultaat van hard werken. Op de achtergrond klinkt volksmuziek. Zacht zingt hij mee. De muren zijn weer strak, de houten vloer is vervangen door beton met vloerverwarming en hij heeft eraan meegeholpen. Daar waar ooit een deur was heeft hij gemetseld en staat nu een strakke muur. Hij verdient er goed mee, zijn bijbaan in de bouw, maar eerlijk gezegd is het vooral de kick om mooi werk af te leveren waardoor hij later bouwvakker wil worden. Iets maken wat anderen niet kunnen, iets creëren uit het niets. Zijn leermeester heeft gezegd dat hij toch minimaal zijn vmbo-b moet halen, want (door)rekenen en meten is belangrijk. Maar als hij dat papiertje heeft, dan begint zijn leven pas echt. Hoezo verder studeren en achter de meute aanlopen? Hij is niet gek! Zijn mobiel gaat. Het is zijn mentor. Ah, hij is geslaagd. Yes! Snel typt hij een appje naar zijn ouders, daarna bekijkt hij nog een keer het resultaat in de gerenoveerde woning. Hij mag trots zijn op zichzelf.

Precies een minuut voor drie gaat haar mobiel. ‘Hallo!’ Van spanning schiet haar stem de lucht in. Plagend stelt haar mentor eerst wat vragen. Haar reactie is kortaf. Daarna volgt het verlossende woord: het is gelukt! Ze heeft haar vwo-diploma en kan verder studeren. Ze gilt van vreugde en haar moeder gilt mee. Na de felicitatie hangt ze op en dansen moeder en dochter door de kamer. Uren studeren, de examenstress, ruzie om huiswerk, het is allemaal niet voor niets geweest. Met het papiertje openen deuren en zijn er tal van mogelijkheden. Ze mag trots zijn op zichzelf.

Lieve examenkandidaten, gefeliciteerd met jullie diploma! En voor enkelen die nog een her hebben: succes!

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl