Column Jacobine: Moeder natuur

AMSTELVEEN Liefdevol kijk ik naar mijn baby. Ik ben op een bankje in het Broersepark gaan zitten toen hij begon te jengelen en hij ligt nu in mijn armen, precies in het holletje van mijn elleboog. Zijn lippen heeft hij om mijn tepel gekruld. Met zachte, tevreden geluidjes stilt hij zijn honger en zuigt ritmisch de melk naar binnen. Dan wordt hij moe, zijn zuigkracht neemt af en ik zie bij zijn mondhoeken kleine belletjes ontstaan. Met een doekje, dat ik altijd voor hem bij me heb, maak ik schoon. En alsof hij mij ervoor wil bedanken slaat hij zijn ogen naar me op, begint weer gulzig te drinken en we kijken elkaar minutenlang aan. 

Tijdens het drinken verstevigt onze band; sterker dan het sterkste staal. Hoe langer hij kijkt, hoe liever hij daarna naar me lacht – hij weet dat hij me daarmee voor zich wint – hoe standvastiger ik alles voor hem zal geven. Voor hem zal ik sterven als het nodig is. Het is de natuur. Die krachtige beschermingsdrang manifesteerde zich gelijk zodra mijn kind naar lucht hapte en voor het eerst de wereld in keek. Dat warme lijfje, nog enigszins bevuilt op mijn blote borst. Magisch was het. Zijn nieuwsgierigheid. Onze eerste blik. Jij bent mijn moeder, zei hij zonder woorden. En ik glimlachte. Naar hem. Naar mijn man. Het was een wonder der natuur. Ik houd van de natuur. Nog steeds.

Tegenwoordig zijn er mensen die het voeden van baby’s op openbare plekken aanstootgevend vinden. Natuurlijke elementen moeten worden verbannen. Hoe is het mogelijk? Hoe kunnen er seksuele gedachten in je opkomen bij de intimiteit van een moeder en een kind? Voel! Ervaar! Het is zo moeilijk uit te leggen aan mensen zonder kinderen, wat dat toch is, waarom je er (bijna) alles voor doet om je kroost te helpen, te beschermen en dat je op je handen moet zitten om hen hun eigen fouten te laten maken. Want dat moet. Wie nooit fouten maakt, leert niets. ‘Opvoeden van pubers is het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan,’ zei ik vorige week langs de lijn op het voetbalveld. En dat meen ik. Want juist op dat vlak wil je geen fouten maken, het goed doen, en voorkomen dat ze vallen. En dan is er opeens die avond: we praten, lachen en kijken elkaar aan. Dat oude gevoel van vijftien jaar geleden keert terug. Gelijk.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl