Column Jacobine: Ultrachill

AMSTELVEEN De Amstelveense straten zijn weer drukker. Er wordt weer naar parkeerplekken gezocht. Ook in ons huis merk je dat het normale leven gaat beginnen. De sporttijden kalken we op ons familiebord in de gang; we hebben er weer rekening mee te houden. Van achterin de kast worden sportbroekjes en voetbalshirts tevoorschijn getoverd. En we komen erachter dat de jongens toch wel erg groot zijn geworden in de vakantie. We hadden het kunnenweten. Twee weken geleden kregen we al bericht waar we nieuwe sportkleding konden bestellen. Maar ja, toen waren we nog met vakantie.

Elk jaar opnieuw neem ik mezelf voor dat ik de rust, de serene stilte in mijn hoofd, het hele jaar wil behouden. Intussen weet ik dat de wereld niet vergaat wanneer je niet in de vierde versnelling door het leven raast. In de eerste of tweede versnelling gaat alles makkelijker. Soms lossen problemen zich vanzelf op, simpelweg door de tijd te laten lopen. Met rust in mijn brein wind ik me minder snel op, ik schiet niet gelijk in een oplossingsmodus en haal mijn schouders op als dingen anders gaan. Anders gaan. Dat is iets anders dan: fout gaan. Want wat is fout? En wat is anders? Is anders fout?

Voor het eerst sinds jaren (lijkt wel) gaan onze jongens weer naar school. Vanaf deze week moeten ze weer op tijd opstaan, ontbijten, schooltas vullen, zwaar beladen op de fiets stappen en gaan. Het huiswerk komt er ook weer aan. De plichten, de prestatiedruk en de platte verwensingen als het niet lukt. De frustratie als ik zie dat onze jongens het anders doen dan ik zelf zou doen? En de opluchting als het ze toch lukt iets te bereiken. Maar wat is iets bereiken? Wat is belangrijk? Schoolprestaties? Sociale vaardigheden ontwikkelen? Normen en waarden leren? Gewoon levenservaring opdoen?

Het komende jaar wil ik als een ultrachille moederkloek naast mijn zonen staan. Met een glimlach om de mond wil ik toekijken, niet oordelen en zeker niet uithalen wanneer iets me niet bevalt. Misschien stel ik een vraag? Doe ik een voorstel? Ja, zoals ik me nu voel, kan ik dat. In die ultrachille stand, tweede versnelling, waarbij er ruimte is voor bijsturing, moet alles dit jaar veel beter gaan. De vakantie heeft ons goed gedaan. We kunnen er weer tegenaan.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl