Column Jacobine: Vakantie

AMSTELVEEN ‘Zojuist een vakantie naar het buitenland geboekt en ik voel me een enorme durfal.’ Het is een bericht op twitter van iemand die ik al een tijdje volg. Rutte heeft ons toegesproken en we richten ons hoopvol op nieuwe datums. Als een worst hangt zijn uitspraak voor onze neus: het reisadvies wordt versoepeld en we mogen weer meer. Er hangt alleen een pauzeknop als een zwaard van Damocles boven onze hoofden. Een wending. Eén persoon kan het kabinet overtuigen toch anders te beslissen. Alles is mogelijk. Niets is zeker.

Al bijna twee weken ligt ze in bed. Het begon onschuldig met lichte klachten. Ze schreef op social media dat c# haar gezin was binnengedrongen, maar dat ze geluk had gehad, ze had de milde vorm. Mensen feliciteerden haar, nog even, en dan zou ze weerstand hebben opgebouwd, was ze ervan af en kon ze geen c# meer krijgen. Daarna liet ze op social media niets meer van zich horen. Ze voelde zich beroerd en moe en het ging maar niet over. Op sommige dagen voelde ze zich beter en dacht ze dat ze het virus had overwonnen, maar dan verhoogde haar lichaamstemperatuur weer. Negenendertig. Veertig. Zelfs de eenenveertig heeft ze aangetikt. De halve marathon is al uit haar agenda geschrapt; zoals ze zich nu voelt lukt een blokje om niet eens.

Ook ik kijk op internet naar mooie bestemmingen. Wat is mogelijk? Waar kunnen we met het gezin ontspannen en plezier maken alsof c# niet bestaat? Ik vergaap me aan exotische bestemmingen en klik ze met een zucht weer weg. Maar ook Europa heeft veel te bieden. Ik zie onze kinderen al in een zwembad plonsen en zie mezelf drijven in een azuurblauwe zee. We moeten onszelf iets gunnen, toch? Toch?

Het kost haar moeite om zichzelf op te richten. Haar ogen branden, ze heeft een stekende hoofdpijn en na alles wat ze doet moet ze uitrusten. Contact met anderen heeft ze weinig. Te vermoeiend. Het enige wat ze doet is slapen, rusten en hopen dat het overgaat.

Na een periode van beperkingen schreeuwt alles in mij om het er nu van te nemen, kost wat het kost. We hebben ons te lang aan opgelegde regels gehouden. Mijn computermuis zweeft boven een betoverend plaatje. Zal ik? ‘Nu boeken.’ Ik aarzel. Dan krijg ik een whatsapp van mijn vriendin, geschreven vanuit haar bed, en sla ik mijn laptop weer dicht.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl