Kwestie van tijd

AMSTELVEEN Gedachteloos draai ik aan mijn stuurwiel. De banden van mijn auto keren zich naar de straat waar ik in wil rijden. Piepende remmen. Een geschokte blik. De man op de fiets kijkt me woedend aan – hij dook op uit het niets vanachter een geparkeerde auto. Verontschuldigend hef ik mijn handen: ‘Ik had je niet gezien.’ Dan zie ik het zwarte bakje op zijn bagagedrager en denk: natuurlijk heb ik hem niet gezien. Heb de neiging hem iets toe te roepen, maar zwijg als ik bedenk dat hij me toch niet zal horen. Hij is al te ver.

Steeds vaker word ik ingehaald door mensen met een hulpmotor op hun fiets. Soms is die verstopt in het frame en soms zichtbaar op de bagagedrager. Waren het eerst nog ouderen die met een beetje elektrische hulp toch nog fier langs dijken en polders konden fietsen, tegenwoordig sjezen steeds vaker bestuurders met diepbruine of hoogblonde koppies me met vijfentwintig kilometer per uur voorbij. In het Amsterdamse Bos hoor ik regelmatig geschreeuw als er weer een hond het fietspad oversteekt waar net een forens met wapperende haren op zijn snelle fiets de smalle paden onveilig maakt.

‘Geloof me, over tien of vijftien jaar fietsen we allemaal elektrisch,’ zei een vriend een tijd geleden stellig. Ik verklaarde hem voor gek. ‘No way!’ zei ik. ‘Voor mij geen stroomvoorziening op een sportapparaat. We laden onszelf toch op met beweging? Een beetje peddelen op een fiets is als pootje baden in een zwembad! Lekker. Maar daar word je lui van. En dik.’ ‘Wacht maar,’ zei hij. ‘Ik spreek je over een paar jaar.

Intussen ken ik drie vriendinnen die zo’n ding hebben. In plaats van met de auto gaan ze nu met de fiets naar het werk. ‘Zo ben ik toch in beweging, en kom ik niet bezweet aan,’ stelde mijn sportieve vriendin. En ik begreep haar. ‘Van Amstelveen naar Amsterdam Zuidoost is net te ver om dagelijks met een normale fiets te fietsen,’ zei een andere vriendin. ‘Ja,’ stemde ik in. ‘Dat is waar.’ De verkoop van elektrische fietsen is met bijna veertig procent gestegen. Onze fietsenreparateur, Bink, heeft zich laten bijscholen in techniek en ervaart de verandering. 

Ben bang dat mijn vriend gelijk gaat krijgen en dat het een kwestie van tijd is voordat ik als uitzonderlijk trage fietser op het fietspad voort zwoeg.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl