Walkman

AMSTELVEEN Hij was glimmend geel, robuust en ongelofelijk stoer. De Sony Walkman Sports! Het geluid was optimaal en het ding was waterdicht. Hij had een clip zodat je hem aan je broekband kon dragen. Het was naast een cassettespeler ook een radio. Elke ochtend, vaste prik, klonk ‘Het weeshuis van de hits’ via mijn radiowekker door mijn slaapkamer. Daarna vertrok ik met een zware tas op mijn rug, propte ik oordopjes in mijn oren en luisterde ik opnieuw naar de nieuwste hits en naar de rake opmerkingen van het ‘weeskindje’ Morrison. Het volume stond hard, heel hard. Ook dat was hip.

Ik weet niet of het door de lockdown komt of door het gebrek aan impulsen en nieuwe ervaringen, maar steeds vaker denk ik terug aan mijn jongere jaren. Als ik langs het Café1890 kom en intens triest naar de gesloten deuren kijk, als ik geen dames en heren met hun pintje voor de ramen zie zitten, maar op vrijdagavond wel lange rijen jongeren zie bij Coffeeshop The Border, geduldig wachtend totdat ze hun genotsmiddel mogen afrekenen en in hun zak mogen stoppen, dan denk ik weer aan toen. Elke vrijdagavond stonden we er. Bij ‘Joop’ (1890) en de Schuimkraag (The Border). We verzamelden daar, kletsten wat, wisselden verleidelijke blikken uit en er werden stoere verhalen verteld. Jong, onervaren en verkennend cirkelden we om elkaar heen. Een opmerking hier. Een roddel daar. Een grap, en dan maar hopen dat er werd gelachen. Wie is op wie? En met wie wilde je tongen? We giechelden. Hielden elkaar in de gaten en heimelijk bewonderde ik het meisje dat in de Schuimkraag zelfverzekerd de rook van haar sigaret uitblies om vervolgens met een jongen in haar kielzog, buiten de bosjes op te zoeken. Dat wilde ik ook wel. En dat gebeurde op een avond. Achter de bosjes rook en proefde ik voor het eerst iemand van het andere geslacht. Terwijl hij me bevoelde vlogen er gedachten door mijn hoofd; hoe moest ik me gedragen? Ik was de weg naar adolescentie ingeslagen.

De Sony Walkman Sports stond voor alles wat ik wilde zijn. Stoer, onverwoestbaar en van goede kwaliteit. Hij was gewild en hip. Uren bracht ik ermee door. En toch is er ergens een moment geweest dat ik hem heb weggedaan. De walkman werd een discman en later een mp3-speler. Tijden veranderen. Alles gaat voorbij. Ook de lockdown.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl