Lichaamsbatterij

AMSTELVEEN Het zwarte bandje om mijn pols draag ik al een tijdje. Ooit gekregen van mijn man – hij is gek op gadgets. Door dat bandje weet ik hoeveel stappen ik dagelijks neem, wat mijn hartslag is, of ik stress heb en zelfs geeft het apparaatje aan wanneer mijn ‘body battery’ opraakt. Meten is weten is het credo van het ding. En eerlijk, dat bevalt me wel. Heb ik de tienduizend stappen ’s avonds nog niet gemaakt, dan voel ik me schuldig, en wandel ik de ontbrekende stappen er even bij. Een mens voelt zich beter als hij zijn doelen heeft behaald, zeker in een periode waarin doelstellingen continu worden opgerekt. En tienduizend stappen zijn haalbaar. Bovendien dragen zij bij aan het grotere doel: het immuunsysteem verbeteren.

Ben ik bewust bezig met mijn immuunsysteem? Nee, het is een prettige bijkomstigheid van sporten. Hoewel mijn fitnessleeftijd volgens Garmin zevenentwintig is, gebaseerd op het maximale zuurstofopnamevermogen van het cardiovasculaire systeem (Vo2 max), mag ik toch nog niet trainen met de bootcampmeiden in het Amsterdamse Bos. We zijn te oud; ouder dan zevenentwintig. Veel ouder. En dus horen we bij de risicogroep. Hoezo?

Dit weekend wandelden we van Eetcafé Silversant naar Grand Café de Bosbaan. Daar stonden rijen fietsen naast het terras en de parkeerplaats was bomvol. Ik zag mensen gezellig op muurtjes naast elkaar zitten kletsen. Van anderhalve meter was geen sprake. Hoe anders was dat toen de terrassen nog open waren en iedereen op gepaste afstand kon genieten. Het was gecontroleerd gezellig. Maar dat mag nu niet. Horeca is risicovol. Hoezo?

Meten is weten. Aan de hand van cijfers worden beslissingen genomen. En geloof me, ik begrijp dat. Zou het zelf ook hebben gedaan. Maar hoe langer de pandemie duurt hoe meer cijfers zichtbaar worden en doorgetrokken kunnen worden waarbij veel lijnen naar beneden duiken, het rood in. De diepte in. Het is onmogelijk om naar alle cijfers tegelijkertijd te kijken.

Was het maar mogelijk de ‘body battery’ van de Nederlander af te lezen, bij veel Amstelveners staat deze belachelijk laag. De lichaamsbatterij is op te laden met ontspanning, een goede nachtrust en veel beweging, zegt mijn Garmin. Meten is weten. Dus Garmin heeft gelijk. Het wordt tijd dat we weer mogen voetballen, hockeyen en tennissen, op een terras mogen zitten en mogen sporten in het Amsterdamse Bos. Op afstand. Intelligent en gecontroleerd.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl