Roasteren

AMSTELVEEN ‘Laatst zag ik een heftige reactie op Facebook. Raakt dat je niet?’ Ik sta in het Amsterdamse Bos. Vertraagde mijn pas toen ik de lange gestalte van de wethouder Kunst en Cultuur herkende, met achter hem zijn twee trouwe labradors. We groetten elkaar en ik sprak hem aan. ‘Wat bedoel je?’ Vragend kijkt hij op me neer. Kennelijk stoor ik hem in zijn gedachten en gebruikt hij, net als ik, de natuur om ideeën te ordenen. Ik licht toe: ‘Een reactie op een bericht. Over jou. Zo hatelijk.’ Hij haalt zijn schouders op. Ongefundeerde, op de persoon geschreven berichten, het hoort bij het vak. Elk bekend persoon moet ermee leven.

Wij, Nederlanders, hebben al snel een mening. Dat kan hier. Dat mag. En misschien voelt het ook wel goed om het beter te weten. Vergroot het onze eigenwaarde. Die eigengereide houding heeft ons in het verleden altijd ver gebracht; we staan bekend om een vrije en creatieve handelsgeest. We denken niet in beperkingen, maar omzeilen slim regels en wetten ten behoeve van de winst. Die aanpak heeft Nederland rijk gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat er een goed en mooi sociaal stelsel is opgebouwd waar iedereen van profiteert. En toch vallen er altijd mensen buiten de boot. Dat is lastig. Mensen raken gefrustreerd, voelen zich tekortgedaan en benadeeld. Soms leidt dat tot emotionele vergaande uitspraken. Neem Famke Louise en andere bekende jonge Nederlanders. Toen ik over de hashtag #ikdoenietmeermee hoorde, dacht ik meteen aan pubergedrag. Aan jonge mensen die zich willen afzetten. Uit frustratie. Uit onmacht. En uit een gevoel benadeeld te worden.

De reacties zijn niet mals, van zowel de pro’s als de contra’s. We lijken in Nederland steeds meer plezier te krijgen in het ‘roasteren’ van mensen. Er wordt verontwaardigd gereageerd als Famke Louise op tv respectvol wordt behandeld. De moraal vervaagt. Jaren terug werd mij gevraagd of ik columns wilde schrijven waarin ik me kon richten op ‘azijnpissers’. Ik weigerde. Vond en vind het goedkoop en makkelijk om anderen af te kraken. Maar het verkoopt. Mensen houden ervan, lachen erom (als het henzelf niet aangaat) en doen vrolijk mee.

Andere veroordelen zonder wederhoor en argumentatie, het wordt steeds meer gedaan, om verschillende redenen. Hatelijke en soms zelfs dreigende uitingen, Amstelveense politici moeten ermee leren leven. In sommige gemeenten hebben burgemeester en wethouders bescherming nodig. Ik hoop dat het in Amstelveen zover niet zal komen.

Jacobine van den Hoek werkt en woont met haar man en drie zoons in Amstelveen. Ze schrijft wekelijks over dingen die zij meemaakt en haar opvallen.

www.jacobinevandenhoek.nl